Ljósberinn - 21.09.1929, Blaðsíða 5

LJOSBKEINN
285
í hættu staddur.
En var ekki fljótur í föruin nóg
með fílnum og ljóninu saman dró.
Á fílinn stökk Ijónið og klær á kaf,
en knapinn lét skotið ríða af.
að vera neitt smeikar um að
við tökum hann frá yður að
sinni til. Uér haíið gengið hon-
um í móðurstað og ættuð það
sízt af öllu skilið«.
Marín greip báðum höndum
utanum hendina á Ellert: »Ég
á engin orð í eigu minni til pess
að votta yður pakklæti mitt«,
sagði hún klökk. »Petta er svo
frábærilega fallega gert, ég vona
að Guð blessi yður ríkulega fyr-
ir pað. Lofaður veri Drottinn, —
hann »’gleymir ei aumingjans
kveini«.
Tárin féllu ofan kinnar henn-
ar og lá við sjálft að Ellert
vöknaði um augu er hann sá
hina hjartanlegu gleði gömlu
konunnar, sem kvaddi hann
ástúðlega að skilnaði og bað
honum allrar blessunar í bráð
og lengd.
Hlaðinn af heillaóskum hélt
Ellert pá heim til sín aftur.
Hann fór inn á skrifstofu sína
og gekk par stundarkorn fram
og aftur um gólfið, og var
pungt hugsandi.
Svo gekk hann fram fyrir og
kallaði á konu sína, og kom
hún að vörmu spori.
Hvernig líður drengnum?«
spurði hann.
»Honum líður vel«, svaraði
hún. »Hann vaknaðí snöggvast,
og leit í kring um sig hálf óró-
legur, en áttaði sig fljótt, pegar
hann sá, hvar hann var staddur,
og lagðist rólegur út af aftur
og steinsofnaði«.
»Ellert kinkaðí kolli. »Og nú
kemur til okkar kasta með
að hjálpa honum«, sagði hann.
»Ég var heima hjá gömlu kon-
Nú elti Ijónið pá ekki meir
og áfrain héldu peir báðir tveir,