Ljósberinn - 21.09.1929, Blaðsíða 7
LJOSBERINN
287
r
A Yeiðum 1 Grænlandi.
Eftir Áslijörn Maltesen.
Lengst uppi í Norður-Grænlandi skerst
djúpur fjörður inn í landið, umiuktur
snarbröttum, skuggalegum fjöllum með
snjókrýndum tindum og snjó í gjám.
Jölulbreiðan teygði tungu sína niður í
sjó. Pegar stormar geysuðu, gekk sjór-
inn langt upp á pessar jökultungur og
muldist [>á úr jökulbreiðunni. Stórir ís-
jakar féllu með ógurlegu braki og brest-
um niður í fjörðinn og héldu af stað
til hafs.
Miðja vega milli jökulbreiðunnar og
sjávarins var ofurlítil nýlenda og par
átti Óli heima. Faðir hans hafði komið
frá Danmörku fyrir rnörgum áruin og
búsetti sig í Grænlandi, hafði gifst Eski-
móastúlku og var nú orðinn nýlendustjóri
á pessum einmanalega stað. Óli var pess
vegna kynblendingur, að hálfu leyti
danskur og að hálfu leyti eskimói,
en pó líktist hann móður sinni meira.
Hann var ekki hár vexti, en rekinn
saman og kraftalegur, hárið var svart
og augun dökk.
Þennan vetur — pá var Óli 13 ára
— var bjargarskortur mikill í nýlend-
unni. Ilaustveiðarnar höfðu verið lélegar
og ísbjörn einn hafði næstum pví velt
um forðabúri, á eyjunni, sem lá fyrir
fjarðarinynnið. Hafði hann ásamt ref-
unum etið eða eyðilagt allt, sem par
var, en pað var inestmegnis spik og
kjöt af sjávardýrum. Grænlendingarnir
voru fyrir löngu búnir að slátra og eta
flesta sína hunda vegna matarskorts.
Pað var pví fremur hljótt og ömurlegt
yfir nýlendunni. Menn róluðu fram og
aftur alvörugefnir og pungbúnir á svip,
fölir og magrir. Skyldi ísinn ekki bráð-
lega leggja af stað að sunnau og reka
norður eftir og koina með rostunga og
seli í fylgd með sér? Endrum og eins
heppnaðist einhverjum veiðimanninum
að veiða sel, pegar hann rak hausinn
upp um öndunarholu á ísnum, sem vafði
landið sínum ísköldu faðmlögum.
Tíininn leið, matarforðinn ininnkaði
stöðugt. Hið eina, sem nú gat bjargað
nýlendinni var, að suðvestanstormurinn
kæmi og í fylgd með honuin blöðrusel-
irnir.
Dag einn, er Óli var að hreinsa byssu
sína, kom Jónas gamli móðurbróðir hans
og spurði föður Óla, hvort drengurinn
mætti ekki koma með sér yfir fjarðar-
ísinn og út að auða hafinu og reyna að
veiða sel. Faðir hans gaf undir eins
sampykki sitt til pessa og nokkrum
mínútum síðar lagði Óli litli af stað og
gekk rösklega í djúpum snjónum. Ó,
hvað hann var glaður! Ekki var eins
gaman að neinu eins og að fara í reglu-
lega langa veiðiför.
Drengurinn líktist helzt ísbirni, par
sem hann prammaðí parna áfram, klædd-
ur loðskinnum frá hvirfli til ilja og
sneri loðnan út. Móðurbróðir hans gat
vel verið pekktur fyrir að hafa hann
ineð sér í slíkri för, pví að sagt var um
drenginn, að útlit væri fyrir, að haun
yrði bezti veiðimaður nýlendunnar og
var pá mikið sagt.
»Lítið á litla danska drenginn!« sögðu
menn, pegar hann kom róandi á skinn-
bátnum sínum gegnum brotsjóa og öldu-
sog, og stundum var ferðin svo mikil,
að öldurnar köstuðu bátnum langt upp
á lagísinn. Hann var ágæt skytta með
riffli og hin grænlenzku vopn, skutul
og fuglaör hafði móðurbróðir Iians kennt
lionum að nota. Betri veiðimaður en
Jónas var ekki til í margra mílna fjar-
lægð.
Brátt komu veiðimennirnir að skinn-
bátunum sínum. I3eir tóku livor sinn
bát á herðar sér og báru pá yfir ísinn