Ljósberinn - 21.09.1929, Blaðsíða 8

280
LJÖSBERINN
niður að auða hafinu. Lar fóru peir í
bátana og reru út á djúpt sund, sem
var á milli eyjarinnar og yzta oddans
á landinu. Á pessum slóðum sáust selir
oft fyrst, liinir stóru og feitu blöðruselir,
pegar peir á hinu árlega ferðalagi sínu
voru á norðurleið.
Óli og móðurbróðir hans sigldu lengi
án pess að verða nokkurs varir. Að lok-
uin voru peir næstum komnir út úr
sundinu. Ilinumegin eyjarinnar var sjó-
gangur og brim svo mikið, að hættulegt
gat verið fyrir skinnbát að fara pangað.
Peir voru báðir orðnir preyttir og das-
aðir, og enda pótt peir ekki liefðu ætlað
sér að koma tómhentir heim, pá urðu
peir nú að sætta sig vlð pað.
»Við verðum að reyna aftur á morg-
un«, sagði Jónas við drenginn til að
hughreysta hann um leið og hann renndi
augunum út yfir sjóinn. 1 fjarska sást
stórt ísfjall á siglingu og með pví tals-
vert af rekís.
»Geturðu komið auga á seli á ísnum?«
spurði hann Óla.
»Nei«, svaraði Óli, »par er ekkert að
sjá, en ísinn er líka svo langt undan.
Eigum við ekki að bíða ofurlitla stund,
par til hann nálgast okkur?«
Jónas gamla langaði líka til að rann-
saka betur rekísinn, svo peir reru út að
eyjunni, fóru par í land og lögðu sig í
skjóli við klettasnös, sem skagaði par
fram. Straumurinn mundi reka ísinn
framhjá mjög nærri eyjunni, og væru
selir par, yrðu peir mjög nærri peim án
pess pó að sjást sjálfir.
Peir urðu að bíða lengi, en sé nokk-
uð, sem grænlenzkur veiðimaður parf að
kunna, pá er pað polinmæði. Isinn nálg-
aðist hægt og hægt. Öðruhvoru gægðist
Óli fram og njósnaði; honum sýndist
hann sjá svartan díl á einum jakanum.
Nú ætlaði hann að liggja kyr, par til
svarta, skýið, sem helzt líktist bjarndýri,
bar yfir hæsta tindinn, pví að pá hlaut
liann að ganga úr skugga um, hvort
dökki díllinn var selur eða ekki.
Isinn nálgaðist. Óli hélt niðri í sér
andanum. Nú hlaut [>að að koma í Ijós,
hvort selir væru á rekísnum, og liaun
skildi, hve mikið var í húfi. Jú, vissu-
lega lá selur á ísnum! Honum hitnaði
um hjartarætur.
»Frændi«, hvíslaði hann. »Pað er stór
blöðruselur á ísnutn og sefur«.
En selurinn svaf ekkí fast. Hann lyíti
höfði og stökk klunnalega eftir ísnum.
Nú var enginn tími til umhugsunar —
veiðimennirnir iniðuðu byssum sínum og
hleyptu af. Höfuð selsins hneig niður
á ísinn; hann var steindauður.
Fræridurnir hlupu niður að bátnum og
reru út að ísjakanum, Jónas tók skutl-
ana og litla járnpípu úr skinnbát sínum,
stakk gat á kviðarhol selsins og blés
lofti par inn í gegnum pípuna. Við petta
varð dýrið nærri helmingi fyrirferðar-
meira en áður. Gatinu var svo lokað
með trétappa. Loftið gat ekki komist út
og selurinn flaut eins og korkur á vatn-
inu. — [Niðurl. næst].
Ari Gíslason, kennari, Óðinsgötu 32, hefir
beðið Ljósberann að geta þess, að hann tekur
að sér börn og unglinga í tímakennslu á kom-
andi vetri; les einnig með skólabörnum.
Ljósberanum er Ijúft að mæla með Ara við
foreldra barna hér í bæ. Hann mun reynast
börnum þeirra vel og hafa góð áhrif á þau.
Prentviila var í kvæðinu »Móðir mín« i síð-
asta blaði. f fyrstu línu stendur: »Man ég er
síðsta sinn«, en á að vera: »Man ég er í síðsta
sinn«. — I’etta eru lesendur beðnir að athuga,
svo peir lesi og læri þetta faliega kvæði Gests
Pálssonar rétt.
Látið það berast, að nýir kaupendur að
Ljósberanum fyrir árið 1930 fá blaðið
gefins frá 1. okt. til áramóta. Par í fallegt
jólablað.
rrontsm. J6nfi P.elgnBonar.