Ljósberinn - 05.10.1929, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
29«)
Og pað var satt, þeir sáu ljós. Hún
Pórunn gamla í kofanura, við veginn,
hai'ði kveykt, og hún var svo athngul,
að bera fiað á pann stað, par sem bézt
sæist, ef bát bæri að landi. Og fiað kom
sér svo vel eininitt á fiessari stundu.
»Guði sé lof!« sagði Björn. »Nú rata
ég inn sundið«. Peir urðu allir glaöir og
með nýju lííi og fjöri og sluppu heilir
inn í voginn.
Daginn eftir var Nonni heima hja
mömmu sinni. I’á var hún að segja hon-
um frá Ijósinu himneska, sem mundi
lýsa honum í brimróti freistinga og
sorga mannlífsins og leiða hann í örugga
liöfn heima hjá Guði.
Frh.
VIII.
Minningar.
Frú Ellert settist með prjónana sína
lijá glugganum og horfðu út á götuna.
Hún virti drengina fýrir sér, sem voru
að leika sér í garðinum, peir eltu knött,
sein peir fleygðu á milli sín og gripu til
skiftis og glaðværir hlátrar peirra bár-
ust inn til hennar. Jói var orðinn rjóður
og sællegur og frjálsleg framkoma lians
benti á að lífskjör hans hefðu breyzt til
batnaðar. Óli liorfði með aðdáun á leikni
hans og lipurð, enda var Jói æði mikill
maður í augum Óla litla.
En frúin átti ekki pað eitt erindi við
gluggann að horfa á leik drengjanna,
hún var einnig að gá til ferða manns-
ins síns, sem hún átti pá og pegar von
á lieim með mikilsverðar fréttir, beið
hún komu hans ópreyjufull, og óskaði
pess af heilum hug að erindi hans hefði
gengið að óskum.
Hún fór að horfa á drenginn aftur, og
stundi ofurlítið við. — Parna hljóp liann
Jói litli og eltist við hnöttinn. svo lótl-
fættur og áhyggjulaus af pví að blessuó
sóiin stráði geislum síuum á brautina
hans og lét hann gleyma bæði fátæk.t
og föðurleysi.
»Betur að erindið gengi vel!« liugs-
aði frúin nieð' sór. Hún bar talsverðar
áhyggjur út af erindi mannsins síns,
sem liafði tekist á hendur vandasamt
verk. Mundi honum takast að hræra
strengi í peirri sál, sem að líkiudum var
fyrir löngu búinn að útiloka allar minn-
ingar um horfnar æsluiástirV Pað var
vandaverk að vekja [iær af nýju, aö
vefja pær innan úr umbúðum gleymsku
og glaums og sotja pær audspænis
ábyrgð og afleiðingum. — Mundi pað
heppnastV —- Drengirnir liættu loiknum
og komu báðir inn.
»Jói ætlar heim«, sagði Óli.
»j\lá ég fara með lionum, mamma«.
Hann ætlar að fylgja mér heim aftur«,
sagði Óli litli.
Frúin leyfði pað. Drengirnir kvöddu
og fóru sína leið. Hún horfði á eftir
peim, pegar peir hlupu ofan götuua og
héldust í hendur.
Pað voru liðnar nokkrar vikur frá
pví að Jói fór aftur heim til fóstru
sinnar. Frúin hafði fylgt honum pangað
sjálf, hún vildi heilsa upp á gömlu kon-
una. og sjá með eigin auguui heimilið,
sem Jóa var svo kært. Og pað leyndi
sér ekki, að Jói var par velkominn.
Frúin viknaði, pegar hún sá hve fóstra