Ljósberinn - 05.10.1929, Blaðsíða 4

300
LJ OSBERINN
lians vafði hann ástúðlega að sér og
bauð hann velkominn heirn aftur.
I'að var endurskin hins eilífa kærleika,
sein pá Ijómaði af ásjónu gömlu kon-
unnar, og' knúði tárin af auguin hennar.
Marín gamla heilsaði frúnni pvínæst
hæversklega og leiddi hana til sætis í
strástólinn og spurði, hvort hún mætti
ekki hita ketilinn. Frúin þáði boðið.
Ilún kunni strax svo vel við sig í litlu
stofunni, sem bar á sér hlýlegan heimil-
isblæ, prátt fyrir fátækt sína.
Frú Ellert hafði orð á pví og sagði:
»IJað er rcglulega notalegt hérna inni
hjá yður, Marín inín. Maður finnur pað
á sér að hér eiga góðar lnigrenningar
heima«. Og gamla konán hafði brosað
hálfvandræðalega, er hún sagði: — »0-
ekki held ég pað — pví er ver og
miður«.
»En frú Ellert sagði: »Jú, góða mín.
Blærinn á litla heimilinu yðar ber vott
um pað. — Haldið pér ekki að pað
sem er gott og göfugt próist og vaxi
par sem að minnstu bræðrunum heíir
verið veitt viðtaka? Iíér inni ryfjast
upp fyrir mér mynd, sem ég sá einu-
sinni, pað var mynd af miskunnsama
Samverjanum, scm tók að sér bágstadd-
an bróður og græddi sár hans«.
»Pað væri rangt gert að taka hann
frá henni«, hafði i'rú Ellert Iiugsað með
sér. »Og skerða pannig pau helgu bönd,
sem tryggð og kærleikur hafa tengt hér.
En hún á ekki að purfa að leggja Iiart
að sér úr þessu. Nú eiga yngri höndur
og sterkari en hennar að hjálpa henni
héðan af«.
Og Marín gamla hafði gengið um
beina og vandað sig eftir mætti, enda
hrósaði frú Ellert kafíinu hennar mikið,
og synd væri að segja að gömlu kon-
unni pætti ekki vænt um pað. lJó henni
pætti ennpá vænna um, þegar hún heyrði
um allt pað, sem hjónin ætluðu að gera
fyrir- drenginn. Pað svifti af henni öll-
um áhyggjuin og gladdi hana meir en
orð ía lýst. Henni fannst birta umhverfis
sig, líkt og þegar sólin brýtur af sér
óveðurský og hellir úr gullbikarnum
sínum yfir láð og lög. Pví vissulega
hafði verið diinmveður í lofti, — en nú
var sólin komin og öll élin lioríin. Marín
gamla réð sér ekki fyrir kæti. Henni
pótti verst hvað fáir komu um daginn.
hún hefði purft að segja sem ilestum
frá hamingju sinni, og pví hve heppinn
hann Jói litli var, að koinast í kynni
við petta góða fólk.
Að skilnaði hafði frúin lofað henni
að láta hana vita, hið allra fyrsta, hvern-
ig farið hefði, þegar maðurinn hennar
væri búinn að hafa tal af föður drengs-
ins.
Frú Ellert hvarf í huganum inn í
stofuna hennar Marínar gömlu og ryfj-
aði upp fyrir sér augnablikin, sem hún
dvaldi par inni, henni hlýnaði enn um
hjartað, er hún minntist barnslegrar
ánægju og einlægni gömlu konunnar.
En nú koin lnin auga á manninn sinn.
Ilann kom fyrir húshornið gegnt íbúð-
arhúsi peirra. Ilvað gat hún lesið úr
göngulagi hans? Hann gekk hægt, und-
ur hægt, allt of hægt að henni pótti.
Ætli honum hafi gengið eitthvað
illa? Og hann var niðurlútur — leit
hvorki til hægri né vinstri. Æ, pað var
víst ekki eftir neinu góðu að bíða! Og
'frú Ellert stóð upp úr sæti sínu og gekk
frain til pess að mæta manni sínum í
fordyrinu. Frh.
Pétur: Er hægt að hegna manni fyrir
pað, sem maður hefir ekki gert?
Kennarinn: Nei. Af hverju spyrðu
að pví?
Pétur: Af pví að ég hefi ekki lesið
pað, sem pú settir mér fyrir,