Ljósberinn - 12.10.1929, Blaðsíða 2

306
LJÓSBERINN
kolli til hennar, tók npp veskið sitt og
spurði:
»Fer pú ekki framhjá, par sem prest-
urinn á hejma?«
»Jú«, svaraði Anna brosandi, »en
hyers vegna spyr pú mig að pví?«
»Pað er af pví að mig langar til að
færa prestinum pessar fimm krónur. Pað
á að vera gjöf til heiðingjakristniboðs-
ins, pað er aleiga mín núna. Hún syst-
urdóttir mín sendi mér |)essar krónur;
og Inin ætlaðist til að ég keypti eitt-
hvað handa mér sjálfri. En nú hefi ég
lieyrt, að heiðingjakristniboðið sé mjög
fjárpurfi. Pess vegna ætla ég að biðja
pig að færa prestinum pessar krónur frá
mér. Villtu ekki gera pað fyrir mig?«
Anna kinkaði Idíðlega kolli og ganda
konan sagði:
»Mundu um fram allt eftir að segja,
að pær eigi að fara til heiðingjakristni-
boðsins«.
Gamla konan gekk nú aftur inn í
stofuna sína og efaðist ekki hið minnsta
um, að Auna mundi koma krónunum til
skila. Auðvitað hefði hún meira en purft
á peim að halda handa sjálfri sér, pví
að hana vanhagaði um svo margt, pótt
ekki væri nema hlýir inniskór. En samt
gaf hún pessar 5 krónur ineð gleði til
kristniboðsins, pví luin vissi að pað var
málefni Guðs, og heyrði, að pað pyrfti
svo mjög á fé að halda.
Petta erindi varð Önnu litlu töluvert
umhugsunarefni. Aldrei hafði Anna geíið
neitt til kristniboðsins, pó að foreldrar
hennar væru vel efnuð, en Helga gainla
étti ekkert. Anna hafði meira undir
höndum, pó ung væri. Pví að foreldrar
hennar gáfu henni stöðugt talsverða
vasapeninga. Og pennan sama dag höfðu
pau gefið henni peninga fyrir nýjurn
sumarkjól handa henni, pó að henni
væri engin pörf á honum.
Anna gat nú ekki sleppt gömlu kon-
unni úr lniga sór. Þarna stóð hún á
prepinu, lotin af elli og hrum og blá-
fátæk í gamla og slitna kjólnum sínum.
En hve henni hlaut að vera kristniboðið
kært, par sem hún gaf pví aleigu sína.
Anna litla liafði aldrei látið sig kristni-
boðana neinu skifta —- pessa menn, sem
yfirgefið höföu ættjörð sína; ættingja og
vini —- yfirgefið allt, til að boða peim
fagnaðarerindið.
Hún hafði ]>ó oft heyrt minnst á starf
peirra meðal heiðingjanna og baráttu
peirra, prautir og pjáningar og skort.
En hún hafði ekki gefið nema einn tví-
eyring í sainskotabaukinn, ]»á sjaldan
pað kom fyrir. Hún hafði gefið svo lítið
af nægtunum sínum, hún fyrirvarð sig,
pegar hún bar sig saman við gömlu, fá-
tæku konuna.
Og loks bar Önnu par að, sem prest-
urinn bjó. En á leiðinni hafði hún fast-
lega einsett sér að kaupa sér alls ekki
nýjan sumarkjól. Hún fastréð að gefa
peningana heldur til kristniboðsins.
Hún hringdi dyrabjöllunni og gerði
boð fyrir prestinn. Síðan gekk hun inn
á skrifstofuna og bar upp erindið við
prestinn fyrir Ilelgu göinlu.
»Og blessuð gamla konan!« sagði
prestur og komst við. »Mátti Inín nú
missa pað?«
»IIún gaf pað með gleði«, svaraði Anna.
»Mig langar líka til að gefa í krjstni-
boðssjóð 10 krónur, ef ég má, pví ég
blygðast mín fyrir að ég hefi aldrei geflð
neitt tij pess sein teljandi er«.
Prestinum varð orðfall. Hann pekkti
önnu vel og vissi, að foreldrar hennar
voru efnaðir og pau höfðu aldrei til
pessa sinnt kristniboði. En gleðin skeiir
út úr augunum á Önnu, svo að hann
sá, að henni var pað hjartans mál að
gefa pessar 10 krónur. Hann sagði pví
ógn hlýlega:
»Ég pakka pér fyrir. kæra barn! Ég