Ljósberinn - 12.10.1929, Blaðsíða 3

LJ ÓSBERINN
307
skal glaður taka við tíu krónunum pín-
um og senda pær áleiðis. Gtuð blessi pig
og launi þór og Helga gömlu fyrir all-
an kærleikann, sem pið sýniö málefni
hans«.
---—---------
“rjl
^rtrlhnrnir
tfliv
(píulirúttu ^táruaönHur
(XiluÍJ f^rtr Xjó»b*ramt)
Frh.
IJún tók hlýlega í hendina á honum
og horfði á hann spyrjandi augum, sem
hann skyldi strax og svaraði pannig:
xPað gekk hérumbil eins og ég bjóst
við, — og pó hélt ég ekki að hann
væri svona mikill prjótur. — En komdu
með mér inn á skrifstofuna og ég skal
segja pér hvað okkur fór á milli«.
IJau settust sitt hvoru megin við borð-
ið fyrir framan legubekkinn í hinni
vistlegu skrifstofu og Ellert tók til máls
á pessa leið:
»lJú getur pví nærri, góöa mín, að
mér var fremur pungt í skapi, pegar ég
hringdi dyrabjöllunni hjá skipstjóranuui.
Mér jjykir ekkert gaman að skifta mér
af einkamálum annara manna, og hefði
ekki heldur farið að blanda mér í petta
mál, ef ég áliti pað ekki nema skyldu
mína, bæði við veslings drenginn, sem
á heimtingu á faðerni sínu, og við lian'a
móðir hans í gröfinni, eins og ég hefi
sagt pér. Húsbóndinn opnaði dyrnar
sjálfur og bauð mér inn að ganga, erfitt
átti hann með að dylja undrun sína,
pegar hann sá mig; við gengum inn,
pað höfðu verið gestir hjá honum, ég
sá pað á vínleyfum á borðinu, hann
bauð mér sæti og spurði, hvort hanu
mætti ekki hringja eftir glasi handa
mér; ég afpakkaði boðið, hann kýmdi
ofurlítið og sagði: »Hófsma.ður ennpá!«
Mér fannst hann vera að gei'a mér í
skyn að hann myndi ennpá eftir fyrri
fundum okkar, og pað gerði mér hægra
fyrir. »Já«, sagöi ég. »Eg lieíi ekki van-
ið mig á vín, og geri j)að vona ég ekki
héðan af«.
»Pað hlýtur að vera brýnt erindi, sem
pú :— pér — hvernig var pað nú aun-
ars — sögðum við ekki »j>ú« í gamla
daga?« sagði hann glaðlega, og ég
svaraði hægt: »Ekki man ég til j>ess.
Við pekktustum eiginlega aldrei neitt
verulega. En nú á ég brýnt erindi vió
yður«, hélt ég áfram og hann hlýddi á
mig með auðsærri forvitni.
»Og ég verð að byrja á pví að spyrja
yður, hvort pér vitið nokkuð hvað varö
af henni Jóhönnu Jónsdóttur?«
Ilann pagði um stund og hleypti brúu-
um, eins og hann væri aö velta j>ví
fyrir sér, svo sagði hann fremur purlega:
»Jóhönnu Jónsdóttur! Fyrirgeíið pér,
en pað vill svo óheppilega til að ég
man í svipinn ekki eftir neinui stúlku
með pví nafni«.
Ég' horfði beint frarnan í hann á meö-
an hann sagði petta, og ég var aö
hugsa um pá feikuar breytingu sem var
orðin á lionum. Hann var óneitanlega
allra mesti fríðleiks piltur, pegar ég
pekkti fyrst til lians, en pað var harla
lítið eftir af peirri fegurð; rautt og j>rút-
ið andlit hans bar vott um að vínnautn
átti drjúgan pátt í pví.
»Svo pér munið ekkert eftir Jóhönnu!«
sagði ég og horfði beint í augun á hon-
um. »Hún var pó einusinni kölluð unn-
ustan yðar — eða var ekki svo?«
Hann svaraði hranalega: »Haldið pér