Ljósberinn - 12.10.1929, Blaðsíða 5
LJOSBERINN
309
l5ú ert pá á röndóttum íöt-
um eins og óg, sagðí Pétur.
fíg fékk fötin mín á afmæl-
inu mínu.
Pví er alveg- eins varið með
fötin mín, svaraði Zebradýr-
ið, ég fékk líka fötin mín
hjá mömmu í afmælísgjöf.
geyma. Ég veit að yður verður vanda-
lítið að skjóta yður undan réttvisi mann-
anna, og sömuleiðis réttlætinu, sein þér
skuldið veslings, varnarlausa barninu
yðar, en yður tekst aldrei að umflýja
réttlæti Drottins, — hann lætur ekki
að sér hæða, og honum fei ég hik-
laust málefni munaðarleysingjans«. Eg
fann að hann einblíndi á eftir mér, peg-
ar ég gekk frá húsinu. Pað varð fátt
um kveðjur okkar á inilli. Ilann átóð
eftir glottandi, með höndur fyrir aftan
bak, en ég Iiélt heim, án pess að liafa
komið neinu til leiðar — Jói litli er
jafn föðurlaus eftir sem áður«. Frh.
Liitla hetjan.
Hann hét Pétur, þessi litla hetja.
Við söguna koina hjón, sem áttu prjú
börn, tvo drengi, Kaj og Emil og stúlku,
sem var fimm ára, þegar pessi saga
gerðist, Mamma hennar kallaði hana
»ögnina« sína, pví að hún var yngst
systkinanna. Og svo var mikið dálætið
á henni, að allt var látið eftir henni.
Einusinni voru pau systkinin boðin á
barnadans. Pá var nú mikið um að vera,
Ögnin átti auðvitað að vera með og
sjálf átti hún að kjósa með hverjum
hún vildi dansa. Bræður bennar stungu
reyndar upp á einhverjum Jörgen, en
hún vildi ekki sjá hann. Hún vildi ekki
dansa við neinn, nema Pétur, En pá var