Ljósberinn - 19.10.1929, Blaðsíða 4

316
LJÖSBERINN
kendir peim söng og kvæði,
sagðir {)eiin margt eitt sögubrot
— síðar peir af pví hafa not —
og greindir ílugsins fræði.
Vaktirðu’ í þeirra ungu öud
útprá — að kanna fjarlæg lönd
varö þeirra vonarstjarna. —
Afl bjó í pínum ástár róm:
aldinatré og fögur blóin
bíða nú pinna barna.
En |jú ert fallinn! Framar hátt
ílug þreytir ei, né syngur dátt
langt ofar landamærum.
Afdrifm sorgleg sýuast inér:
sundurtættur þú liggur hér
hjá læknum táratærum.
Hver Iiefir orðið endir þinn,
aumingja litli fuglinn minn, —
hvert beizka banameinið?
Ránfuglsins eða kattarkló
kramdi þig, unz til hjarta smjó —
sárt uindi síðsta veinið. —
Guð, þú sem liuggar hrellda sál!
heyrirðu ei fuglsins bænarmál
og einnig síðsta kvakið?
Hvort líður ei hans létta önd
langt upp frá jörð, að sólarströnd
ineð björtu vængjablaki?
(Sumarið 1921).
Muríu Rögnvuldsdóttir,
frá Réttarholti.
Dagur var að kvöldi kominn, bjartur
vordagur, sem boðaði yl og unað kom-
andi sumars og tók æskuna í úthreidd-
an faðminn, er sólin var hnigin að viði,
en gullgeislar kveldroðans kvikuðu á
blikandi bárum.
Veðurblíðan gagntók unga og gamla,
Marín gamía fór heldur ekki var-
hluta af henni, vorþráin hafði iaumast
inn til hennar og kallað fram horfnar
minningar. frá æskunnar indælu dögum
og gamla konan lifnaði öll við, hún
fann til þess að þrátt fyrir elli og hær-
ur, þá átti hún vorið í sál sinni, bless-
aða gíeði og bjarta sjón, sem varpaði
fegurð á æfiveginn hennar og gaf henni
þakklátt geð. Og að þessu sinni fannst
göihlu konunni hún eiga svo mikið að
þakka bæði Guði og góöum mönnum.
Andlitið á- henni Ijómaði af gleði, þeg-
ar hún hugsaöi til þess, hvað hinn bjarti
og fagri vordagur hafði fært henni. I
dag höfðu leyndir draumar hennar ræzt,
heitar óskir og bænir verið heyrðar;
Jói litli hafði tekið gott próf inn í
Menntaskóiann, og fannst gömlu kon-
unni svo mikið til um það, að allt erfið-
ið og andstreymið, sem bún liafði átt í
uui dagana, var gleymt og gr;iílð,
en fraintíðin virtist henni eins og bjart-
ur vordagur.
Ellert skipstjóri hafði séð drengnum
fyrir kennslu. Mikið áttu þau honum að
þakka, erjda var Marín gamla nokkrum