Ljósberinn - 02.11.1929, Blaðsíða 4

332
LJÖSBERINN
festi |>au cnn betur í huga Axels. Pað
korn og fyrir að þeir horfðust í augu,
drengirnir, senr allrasnöggvast, Axel leit
J>á æfinlega fyr undan og roðnaði við,
I>að var eins og hann fryldi ekki að
horfa lengi í hin dökku og djúpu augu,
senr töluðu til hans, [rótt pau pegðu. —
»Pví berðu kala til tnín«, sögðu augun.
»lJví svertirðu migí augum félaga minna?
»Því læturðu inig gjalda [>ess að óg
hefl orðið að ganga á mis við gæfuna,
sem [>ú nýtur daglega á heimili [>ínu?«
Pað er ekki gott að segja hvað Axel
las úr augnaráðinu hans Jóa, en sam-
vizkan sló hann stundum all óþyrmilega:
»Pú hefir breytt illa við hann«, sagði sam-
vizkan. En [>að var að eins um stund-
arsakir, og Axel stakk sarnvizku sinni
ný svefnporn.
Eigi að síður var hann ekki sem
ánægðastur á leiðinni heim úr skólan-
um panti daginn. Hann var allt af að
liugsa um Jóa. »Eg hefi kannske sagt
peim fullmikið«, liugsaði hann með sér
— sórstaklega honum Sveini, en hann
gleymir pví vonandi, og Jóa er eigin-
lega engin vorkunn, hann er inn undir
)>æði hjá kennurunum og Ellertsfólkinu«.
Á pann hátt afsakaði Axel sjálfan sig,
en ef hann hefði verið hreinskilinn, pá
hefði hann kannast við að hann hafði
látið öfund og illgirni ráða yflr sér, pví
að hann öfundaöi Jóa af pví hvað
lronum gekk vel að læra, og Axel vildi
fyrir hvern mun niðra honum, en hon-
um tókst pað ekki riema við pá af fé-
lögurn sínum, sem voru svipaðir honum
sjálfum að hugarfari.
— Skólatíminn var liðinn og dreng-
irnir flykktust út, Axel var í hópnum
og ruddist fast til pess að komast sem
fyrst út.
»Heyrðu mig, Axel?« sagói Sveinn,
sein var rnjög samrýmdur Axel. »Ég
parf að segja pér dálítið í einrúmi«.
Drengirnir gengu samhlíða ofan göt-
una og var auðséð að peim var mikið
niðri fyrir.
»Hugsaðu pér, Axel, ósvífnina í hon-
um, að stela pennanum úr treyjuvasa
mínum fyrir augunum á strákunum!«
»Ætli hann liafi gert pað?« sagði
Axel með óvenjulegri varkárni.
»Hver liefði átt að gera pað annar
en hann? Er nokkur götustrákur í
bekknuin okkar annar en hann? Hefir
pú ekki sjálfur sagt að hann sé ópokki
í alla staði?«
Axel setti hljóðan. Jú, hann hafði
ekki borið Jóa sérlega gott orð. »En
ertu viss um að pú hafir ekki týnt
pennanum?« spurði hann samt.
»Eins og ég sé ekki viss um pað!
Penninn var áreiðanlega í vasa mínum,
pegar ég fór úr treyjunni og - hengdi
hana á grindurnar á rneðan ég glímdi
við hann Geira. — Svo athugaði ég
ekkert hvort penninn var par eða ekki,
pegar ég' fór í jakkann, en nú er penn-
inn horfinn, ■— pað er laglega af sér
vikið, pabbi gaf mér pennann í jólagjöf,
og penninn er afar dýr og vandaður.
Finnst pér ég ætti ekki að kæra strák-
itin — heldurðu að hann verði ekki
rekinn úr skóla?«
Axel svaraði ekki spurningum félaga
síns. »Hefirðu leitað af pér allan grun ?«
spurði hann.
»Já, pað liefi ég gert«, svaraði Sveinn.
»Og strákarnir leituðu með mér. »Pað
hefði verið vandalaust fyrir okkur að
finna pennan, en liann hefir farið aðra
leið, lagsinaður. Ég veit að strákurinn
hefir tekið hann úr vasanum, hann var
að skoða pennann um daginn og tala
um hvað pað væri gaman að eiga sjálf-
blekung, og strákarnir sögðust hafa séð
hann hreyía við jakkanum mínum.
Komdu með mér, Axel, við skulum bara
kæra hann, og helzt fyrir kennaranum.