Ljósberinn - 02.11.1929, Blaðsíða 6

334
LJOSBERINN
— Ijótt — um — urn Jóa — ég — ég
gæti tr-trúað honum til — til ýmislegs«.
»Góðir og vandaðir drengir hlusta
ekki á þvætting um fólaga sína«, sagði
kennarinn rneð áherzlu og stóð upp úr
sæti sínu. Dréngjutium skildist pví að
viðtalinu væri lokið.
»Farið pið nú ykkar leið, drengir«,
sagði hann. »Leitið pið að pennanum og
pið munuð flnna liann, en leitið pið
einkanlega að liinu góða í fari félaga
ykkar, og pið munuð vissulega frnna
pað, ekki sízt hjá Jóhanni skólabróður
ykkar«. Frh.
----—~> <r> <•—-
Sólbráin.
Ævintýri handa börnum eftir Else Rochan.
Pau ósköp vildtt til lrérna á dögunum,
að blóm pað, sem sólbrá nefnist, fór
allt í einrt að líta svo stórum augum á
sig, að henni fannst hún vera jáfn gagn-
leg og himinsólin sjálf. Pegar hin blórn-
in heyrðu hana segja pessa vitleysu, pá
tóku pau pví ekki með pökkum.
Sólin skein í heiði og brosti, en sól-
bráin reigði sig eins og hún gat i'raman
í sólina og spurði með rnesta frekjusvip:
»Er ég kannske ekki eins fögur sól
og pú?«
»Jú, vissulega«, sagði sólin góðlátlega.
»Já«, sagði sólbráin drýgindalega, og
eitt hefi ég fram yfir pig: pað er hverju
barni ltægðarleikur að ná í mig hér á
jörðu niðri, en pú ert svo langt í burtu,
að enginn getur náð til píti«.
»Já«, sagði sólin með íbyggilegu
augnaráði, »ég skal víst gjarna láta pér
eftir dýrðina alla parna niðri á jörð-
unni; ég skal liverfa burt með inestu
kyrð og svo getur pú drottnað yfir öllu,
svo flónslega sem pig lystir; mér kæmi
pað ekki nema vel að fá mér dálítið f'rí!«
Sólbráin stóð í miðjum aldingarðinum
meðal blótnanna. Nú stteri hún sér sigri
hrósandi að meðsystrum sínum og sagði:
»Heyrið pið hvað sólin sagði? ldg er
reyndar fegurst af ykkur og nytsömust.
Fað er hvorki meira né minrta! Sólin
ætlar að poka fyrir mér! Nú er pað ét/,
sem á að drotna framvegis, eins og ])ið
skiljið!«
Hin blótnin höfðu allt af verið svo
hjartanlega ánægð með gömltt sólina,
[)essa vinu sína, sem pau gátu ekki án
verið. l'au beygðu pví öll höfuðin og
fóru að gráta; mátti sjá blikandi tár í
hverjum blómsturbikar; en sólbráin lét
sem hún sæi pað ekki. Hún veifaði
kesknislega kveðju til sólarinnar, sem
var á förum, rétt eins og pegar ópokka-
strákur rekur út úr sér tunguna!