Ljósberinn - 02.11.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
En par sem sólin rann undir, dró upp
skýhnoðra. Sólbráin var fljót að hafa
augun af honum og sneri sér að hinum
blómunum, sem hengdu niður höfuðin.
»Lílið á mig!« sagði sólbráin í skip-
unarrómi. »Nú ætla ég að skína á ykk-
ur. Gullnu geislarnir af mér skulu verma
ykkur! Heyrið pið pað? Upp með höf-
uðin! lítið á rnig! Nú er pað ég, sem
ræð lögum og lofum.
I5á gægðist lítill rósarknappur upp
með grátnu yfirbragði ógn varlega og
leit á sólbrúniná. Já, satt var pað, fög-
ur'var hún nýja sólin peirra og fagrir
voru geislarnir, sem stöfuðu frá henni,
— æ, en peir vermdu ekki! En rósar-
hnappurinn porði saint ekki að segja
pað.
»Getur pú látið mig vera farinn að
roðna á sunnudaginn kemur?« spurði
rósaknappurinn. »I>á er afmælisdagur
gömlu prestsfrúarinnar, og hún hefir
alltaf verið að hlakka til pess núna síð-
ustu dagana, að ég yrði pá sprottin út«.
»0g auðvitað verður pú útsprungin
pá«, sagði sólbráin og lunkaði kolli,
belgdi sig upp og sperti gulu krónu-
blöðin út í loftið og póttist nú skína,
eins og himinsóiin skæra væri par sjálf
komin!
Blái riddarasporinn rétti úr bakinu
á sér og sagði: »sín pú nú ofurlítið á
bakið á mér. Lað hljóp svo slæm gigt
í mig hérna um nóttina í hellidembunni
miklu«.
Sólbráin reigði sig pá enn meira en
áður og sperti út krónublöðin eins og
hún framast gat, pví að hún var hár-
viss um, að Ijóminn af sér væri jafn
hlýr og bjartur eins og sólskinið.
Pá mælti riddarasporinn kíminn: »Ég
verð ekki var við neina hlýju«.
Pá varð sólbráin pykkjupung og sagði:
»Pú hefir ekkert vit á að meta pað,
hvað ég er nytsöm, pú, bjáninn pinn!«
385
Og svo sneri lnin sér frá honum með
pykkjusvip og leit í aðra átt.
Liljan hvíta, sem stóð við hliðina á
riddarasporanum, leit nú upp í gráu
skýhnoðrana á himninum og sagði:
»Pað fer vafalaust að rigna; pað er
leiðinlegt, pvi að hérna um nóttina var
ég líka alveg gagndrepa og fíni kjóll-
inn minn polir ekki alla pá vætu«.
»Petta er bull«, sagði sólbrúnin, »með-
an ég stend hérna, pá dettur ekki á
ykkur deigur dropi« og svo fór hún að
reyna að sveitla sér, til að blaka liljuna
með grænu blöðunum sínum; en hún
gat, pví miður, ekki náð til hennar.
Gula perlan stakk pá litla, djarfa
nefinu á sér upp í loftið.
»Hvað er að heyra petta — ef pú
ert sól, pá er ég pað ekki síður — ég