Ljósberinn - 16.11.1929, Blaðsíða 3

L JÖSBERINN
347
»Atmna, ég held ég viti — var [mð
trésmiður?«
Am-ma kinkaði koili.
»i'cgar veslings hundurinn fann vatn
ið koma á tungu sína, i>á leit hann á
unga sveininn með brestandi augunt og
var Jjegar örendur.
Margir stóðu umhverfls. Hann, sem
aldrei þóttist of góður til að hjálpa
hinni vesölustu skepnu, sneri sér að
þeim og sagði:
»Lítið nú, vinir, á hundkin [iarna,
tennurnar í honutn eru hvítar eins og
perlur«.
Og þeir blygðuðust sín allir fyrir
honum, scm alltaf sá eitthvað fallegt
hjá hverri skepnu, ltversu Ijót og lítil-
fjörleg sem hún var.
En nú var sólin runnin til viðar.
Ungi sveinninn stóð þá upp, tók smíða-
tólin sín og hélt áfram göngunni við
hliðina á gamla manninum«.
Arnrna, ég veit, hver þetta var!«
»Amma leggur þá gömlu og mögru
höndina á höfuðið á barninu og kinkar
kolli kyrlátlega.
»Líkstu honum! segir lnin«.
Spakmæli í ljóðum.
Utvortis auðlegðin, féð,
útlit kann híbýla’ að skreyta.
Innvortis auðlegð er dyggð;
ein fær hún sálina skreytt.
Almennt þó óttist menn þig,
ekki’ er þér borgið að hejdur.
Almennt ef elska menn þig,
öruggur vera þú kannt.
---------------
[Frh.] I'að lá vel á Jóa, hann hljóp
við fót til þess að vera sem fljótastur
heim, hann ætlaði að segja fóstru sinni
upp alla söguna, það rnundi gleðja hana
inanna inest að heyra hvað sagan fór
vel, og svo ætlaði hann að ílýta sér
heirn til Ellerts og segja frúnni það líka.
Hann raulaði uppáhaldsvísuna sína
fyrir munni sér, frú Ellert hafði kennt
honum hana, kvöldstund, er pau sátu í
rökkrinu ásamt Óla litla. Pað hafði ver-
ið ánægjuríkt kvöld. Jói lifði þaö af
nýju í huganum, hann sá fyrir sér hvern
hlut í stofunni og hóyrði enu [>á ómana
af [lýðri rödd frúarinnar, þegar hún lék
á hljóðfærið og söng:
»Ennþá roóna þér rósir á vöngum,
vertu röskur og beittu kröftum vel;
og með hljómsterkum svellandi sönguni,
gaktu sigrandi gegnum líf og hel.
l'ú átt æskunnar vor,
og þín auðnurík spor
verða mörg, ef þú hefir dug og þor«.
Jói brosti, þegar hann fór að hugsa
um Óla litla og móður hans. l'au voru
björtustu geislarnir á æfileið hans. Jóa
fannst eiginlega að lífið hefði verið leikur,
síðan hann komst í kynni við þau, á meö-
an hann naut vinfengis þeirra, kveið
hann engu, og hanu hlakkaði til sunuu-
daganna eins og stórhátíða, því þál'ékk