Ljósberinn - 16.11.1929, Blaðsíða 6

350
LJÖSBERINN
það heíir svo sem margur verið_langt
leiddur og lifað samt sem áður.
Annars hefir mér alltaf“'sýnst pessi
blessaði drengur svo ósköp ólíkur öðr-
uin börnum, og mér kæmi pað ekkert
á óvart, pótt hann yrði ekki langlifur,
fremur en oft á sér stað með afburða
börn, — þeim er ætlað betra starf í
betra heimi, blessuðum börnunum, æjá,
ég held nú pað«, tautaði gamla konan
líkt og hún væri að tala við sjálfa sig.
»Æ, fóstra mín, segðu það ekki,
segðu ekki að hann fari að deyja!«
veinaði Jói og huldi andlitið í liöndum
sér. »Hann er eini vinurinn minn —Öli
— elsku — elsku Óli«. Seinustu orðin
köfnuðu í grátekka. Gamla konan laut
höfði dapurlcga.
»Berðu pig að vera rólegur, góðurinn.
Drottinn ræður öllum hlutum og gerir
allt vel. Ilann sér hvað drengnum er
fyrir beztu, pó við, skammsýnir menn
sjáum það ekki. Pað er öruggast að fela
Guði allt, smátt og stórt. »Hvorki fýkur
fis né strá, framúr Alvalds hendi«, Jói
minn. Drottinn ræður lííi og dauða. Við
skulum því fela honum allt, einnig bless-
aðan veika drenginn og foreldrana hans.
En þú ættir að hlaupa þangað heim og
fá að vita greinilega hvernig honuin
líður«. Frh.
Heiopp.
Eftir Jakob Hílditch.
Oað var skrítinn rakki lnin Heiopp,
næstum eins skrítin og nafnið á henni.
Hún var livít ineð mjótt trýn, uppreist
eyru og snarhrokkna rófu. Hún var
víst finnsk að kyni. Og þaðan var víst
pettta skrítna nafn koinið. En ekki var
það síður skrítið, hvernig lnin komst
til bæjar.
Einusinni kom hokinn förukarl, lágur
vexti til bæjarins, bar haun stóra skreppu
á bakinu, en heldur inriantóma/ feikna-
stóran staf í hendi, og með þessa tík
á hælum sér. Hann hafði hitt og þetta
í skreppunni sinnijil sölu, einkum horn-
kamba og messingssylgjur, og þar að
auki tálguhnífa og gestaprautir og skinn-
pyngjur, og voru pær löngum sterkari
en hvað pær voru sélegar. Sjálfur siníð-
aði liann horngreiðurnar, messingar-
sylgjurnar og gestaprautirnar, kyndug-
lega samansetta hringi, og það var líka
mjög trúlegt, að svo væri; greiðurnar
voru fínar, en skarpari og þétttenntari
en mönnum fannst þörf á hér í byggð-
inni; messingssylgjurnar voru pungar og
sterkar, allar útkrotaðar með stórum
rákum.
Karlinn tók sér sæti úti í eldhúsinu,
því að þar var rúmgott; Iiann sat þar
á brifninni á rejrkháfnum og sneri bak-
inu að cldinum, en tíkin stutta, hvíta,
laggðist á fæturna á lionum og stakk
trýninu niður á milli framlappanna. Úti
var stormur og hellirigning; það var
fyrsti október og karlinn gamli beiddist
að mega sitja þarna og orna sér við
arninn. Og það fékk hann; fyrir liann
var settur tréstóll og bolli af heitu
kaffi og matur með. »En hvað þetta er
blessuð hressing«, sagði liann.
»Hvar áttu heima?« spurði bóndi karl-
inn gamla; hann var kominn út í eld-
húsið, til þess að sjá pennan skrítna
gest, sem að garði hefði borið. Allir
krakkarnir stóðu að baki honum, i'jögur
að tölu, tveir drengir og tvær telpur.
Ingiríður stóð fremst, þó að hún væri
yngst af þeim, en hún var forvitin um
allt, sem var nýstárlegt.
»Ég heima!« sagði karlinn og deplaði
augunum. Svo veik liann sér að arnin-
um og krakaði eftir glóðarmola í pip-
una sína. »Ég er ferðamaður; ég ferðast