Ljósberinn - 30.11.1929, Blaðsíða 4

364
LJOSBERINN
Eða veikinda líf í sársauka og von-
brigðum. Hvað var hann að biðja Guð
um? Var hann að biðja um böl handa
honum Óla, góða, hreinlynda drengnum,
sem hafði glatt hann og gert honum
gott! Gat hann hugsað til [)ess að Óli
ætti dapurt líf í vændum, örðuga fram-
tíð, sveipaða sorgarskýjum mannlegs lífs?
Gat hann borið pað saman við sælulífið
í engla hóp, með friði og fögnuði lirein-
leikans, í eilífri dýrð heima hjá Guði?
— Orðin .stirðnuðu á tungu haus, liann
þagnaði í miðju kafi og settist upp í
rúminu. Fóstra hans var nýlega háttuð
og búin að slökkva ijósið. Hann hlust-
aði. Hún var víst sofnuð, gamla konan.
Hann heyrði þungan, rólegan andar-
drátt hennar. Ljósglætu lagði inn um
gluggann frá ljóskerinu á götunni fyrir
utan húsið, og brá daufri birtu á þilið
fyrir ofan rúmið hans. Fóstra hans hafði
hengt veggspjald á þilið. Jói fór að
horfa á spjaldið og lesa orðin, sem á
því stóðu. Hann kunni þau reyndar ut-
anbókar, al því að það var Faðivór.
sem var letrað á spjaldið, með stóru
gyltu letri. En harm las það samt, eins
og hann hofði aldrei lesið það áður og
hugur hans fylltist heilagri lotning and-
spænis hinni háleitu bæn, sem færir fró
hverju mamishjarta og lætur barnið
finna föðurhjartað slá. —
Jói spennti greipar og laut höfði í
bljúgri tilbeiðslu------verði pinn vilji.
— Hann endurtók orðin í lágum hljóð-
um og fann til þess í fyrsta skifti á
æfi sinni, að hann gat ekki sagt af
lijarta: verði [)inn vilji. Og Jói varpaði
sér á grúfu ofan á koddann og grét
sáran í hljóði, tárin féllu honum brenn-
heit um hvarma, þau voru brennifórn á
altari víljans, Og nú var það ekki fram-
ar krafa, sem Jói bar fram í þögn næt-
urinnar, heldur bænarkvak veikburða
barns, sem viðurkennir vald og vísdóm
Drottins, um leið og það játar sinn eigin
vanmátt.
Verði pinn vilji, svo n jörðu sem ú
himnum. Paö yar yndislegt að geta sagt
það! Ósegjanlegur friður færðist í sálu
drengsins. Nú var öllu óhætt. Ilann
hafði falið vininn sinn voldugri hönd
Drottins.-----:----
Og lundin varð svo létt. Jói hélst
ekki við í rúminu. Oflug hugarhræring
hafði hann á valdi sínu, hann varð að
fylgja henni, liafa sig á kreik. Ekkert
hugsaði hann um tímann, og leit ekki
á klukkuna. Timinn var horfinn honurn,
Jói hafði borist af vængjumj bænarinnar
inn í ósýnilegan heim, þar sein tak-
markað rúm er ekki til. Jói ldæddi sig
bg fór út. Ilann þráði hreint loft, hann
þráði bláan himinn og blikandi stjörnur,
hugur lians stefndi upp — upp. Og
stjörnurnar brostu til hans í gegnum
skýin, en drengurinn tók húfuna sína
ofan og leit til himins með tár í augum
og hvíslaði klökkur: »Verði þinn vilji,
svo á jörðu sem á himnum«.
í sömu svifum sveif björt Ijósrák yfir
himinhvolíið, það var stjörnuhrap. Jóí
minntist þess áð einhver hafði sagt hon-
nm, að þegar stjarna hrapaði, þá svifi
sál inn í himinn Guðs. Skyldi þá ekki
Óli vera að deyja? hugsaði hann með
sér og hélt áfram göngu sinni með hönd-
ur í vösunum og húfuna ofan í augun.
Ilann hafði ekkert takmark, on innri
vitund stýrði þannig för hans, að innan
lítiilar stundar nam hann staðar hjá
húsi Ellerts skrifstofustjóra. Pað logaði
Ijós í glugganum hans Óla. Glugginn
stóð opinn og gluggatjaldið var ekki
alveg dregið fyrir gluggann. Jói hlust-
aði eftir Iivort hann heyrði mannamál,
eu það var dauðaþögn, en þögnin hvísl-
aði því að honum að nú væii bezti og
eini vinurinn hans dáinn! »Villtu [sjá
hyar hann liggur?» sagði pögnin og Jóa