Ljósberinn - 07.12.1929, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
371
Nikulás Nerli gaf örlátlega til líknar-
stofnaria. Utan við borgina bafði liann
látið reisa sjúkralnis, par sem sýndar
voru á veggbrúnunum táknmyndir hinna
iofsamlegustu verka hans. í Jiakkarskyni
fyrir stórgjafir [iær, er hann hafði gefið
Sf. Maríukirkjunni, var mynd af honum
hengd upp þar í kórnum. Ilann kraup
par á knó og fórnaðí höndum til bæna,
við fætur hinnar helgu meyjar. Hann
var auðpekktur á rauðu ullarhúfunni,
gula hörundslitnum og litln fjörlegu
augunum. Annars vegar við guðsmóður-
ina lá heiðvirð kona hans, Mona Bis-
montova, sakleysisleg og raunamædd á
svip, í auðmjúklegum bænar-stellingum.
Nikulás var einn af tignustu borgur-
um ríkisins. Iíann hafði aldrei komist í
bága við lögin, en pó ekki heldur látiö
sér neitt ant um pá, sem eymd og neyð
knýr til að öhlýðnast peim.
Eitt vetrarkvöld, er hann var á heim-
leið til hallar sinnar, nokkru seinna en
vant var, þyrptust að honum klæðlitlir
beiningamenn og teygðu að honum tóm-
ar hendurnar.
Hann rak {>á frá sér með vægðar-
lausum orðum; en sulturinn gerði pá
tryllta og áræðna sem úlfa. f’eir gengu
í veg fyrir hann og heimtuðu brauð með
hásum róini og kveinstöfum. Hann laut
niður, til að taka upp stein og grýta
pá; en í sama bili sá hann einn af pjón-
um sínuin með körfu, er í voru fáein
byggbrauð, sem bökuð höfðu verið handa
vinnufólkinu.
Ilann benti þjóninum að koma, tók
brauðin úr körfunni og henti þeim til
soltnu vesalinganna.
Pegar heim kom, lagðist hann fvrir
og sofnaði. 1 svefni fékk hann hoila-
blóðfall og dó svo snögglega, að hon-
um fannst hann. enn vera í rúmi sínu,
er hann sá Mikael höfuðengil, lijúpað-
an himneskum geislaröðli.
Höfuðengillinn hélt á vog í hendinni.
í pyngri skálinni sá Nikulás alla skart-
gripi ekknanna, sem hann hafði tekið
af peim að veði, allt pað fé, sern hann
hafði sölsað undir sig á ólöglegan hátt,
allt gullið, sem hann hafði ailað sér
ineð svikuin og okurvöxtum. llann pótt-
ist vita, að nú væri sankti Mikael að
gera upp lífsreikning lians — og liann
varð óttasleginn.
»Náðugi herra Mikael höfuðengiU«,
mælti Nikulás Nerli, »pegar þú lætur í
aðra skálina ailt {iað illa, sem ég heíi
gert, |iá vona ég, að pú leggir í liina
pær góðu stofnanir, sein bera menjar
líknsemi minnar. Gleymdn ekkiSt. Maríu-
kirkjunni, sem ég hefl geliö að priðjungi
og sjúkrahúsinu, sem ég heli látið reisa
að öllu á minn kostnað hér utaw borgar«.
»Vertu rólegur, Nikulás Nerli«, svar-
aði höfuðengillinn. »Eg skal engu
gleyma«.
Nú lagöi hann í léttari skálina St.
Maríukirkjuna og sjúkrahúsið með út-
skornu pakbrúnunum. En skálin seig
ekki liið minnsta.
»Miskunnsami Mikael höfuðengill«,sagöi
hann á ný. »Pú liefir ekki lagt í skál
ina vígðavatnskerið í St. Jóhannesar-
kirkjunni, né prédikunarstólinn í St.
Andreasarkirkju, par sem á er mótuð
skírn Krists í fullri stærð. Til peirra
kjörgriþa gaf ég mikiö te«.
Höfuðengillinn lagði nú prédikunar-
stólinn og vígðavatnskerið í vogarskál-
ina, en hún seig ckki að heldur.
Köldum svita sló út á enni Nikulásar
Nerli. »IIerra höfuðengill, ertu viss um,
að vogin sé rétt?« spurði liann.
Sankti Mikael svaraði brosandi, að
enda pótt vogin væri ekki af sömu
gerð og pær, sem bankar og veðlánarar
nota, pá mætti hann pó treysta pví, að
hún væri öldungis hárrétt.
Nikulás andvarpaði pungan. »Er pað