Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 12

382
LJÓ SBERINN
lítið«. Og svö setjast pau á tonnina,
sem næst hvort öðru, og lmlla höfði
ofan ú hlýjan skrokkinn á Spora. l’að
fór svo vel um þau, að þau sárlangaði
til að fá sór ofurlítinn dúr, áður en pau
héldu af stað aftur. Uppi yfir peiin Ijóm-
uðu stjörnurnar, og hringinn í kring
voru fannhvítu fjöllin háu, svo [mgul
og tignarleg. Ekkert Idjóð rauf nætiir-
pögn hinnar hvítu auðnar. —
1 Lappastofunni hólt Óttar áfrain að
prédika góöa stund, eftir að börnin voru
farin. Og að lokinni prédikun töluðu
ínenn saman um pað, sein peir höfðu
heyrt, svo að nú var orðið framorðið.
IJá var hvíti hreinninn sóttur og honum
beitt fyrir sleðann. Óttar settist í öku-
sætið og tók sterklega um taumana, en
hreinninn rann á ílugferð út á fann-
breiðuna.
Pegar hann hafði ekið uiu stund,
heyrir hann liundgá mikla álengdar.
llvað ínundi þar vera á seiði? Skyldi
það vera úlfurV Óttar tekur fast utn
byssuna. Nú heyrir hann það aftur. l'að
var áreiðanlega hundur. En hvað gat
hann verið að gera hér uppi á heiði
um hánótt? Hann stefnir á hljóðið.
Langt fram undan sér hann eitthvað á
snjónum; en hvað það er, getur liann
ekki greint. Hann herðir á hreininum,
er nú þýtur áfram, sem kólfi væri skotið.
Skyndilega Ijómar fagurt Ijós á.norð-
urhveli himins. I'að stígur og fellur,
glitrar og titrar, breiðir úr sér og dregst
saman aftur. í þögulli undrun horfir
Óttar á þessa fögru sýn.
Pað var nordurljósið, sem börnin
liöfðu haldið að væri Jólastjarnan.
Nú nemur sleðinn staðar við dular-
fullu þústuna á snjónum. Og mikil er
undrun Óttars, er hann keinst að raun
um, að það eru tvö lítil börn.
Spori hafði heyrt hreininn hlaupa á
hjarninu i fjarska og tekið til að gelta
og góla. Við það höfðu börnin vaknað.
Og gott var, að þau vöknuðu í tíma.
Pví að hver, sein sefur hlífarlaus úti í
hörkufrosti, á það á hættu, að hann
vakni ekki frainar.
Nú rísa þau á fætur og horfa á
ókunna manninn. »Við erum börn Ant-
ons fógeta, Tohi og Míra«, segja þau.
»Við fórum út, til að leita að stjörn-
unni og Jesúbarninu, sein þú varst að
tala um; en leiðin var löng og við urð-
um svo þreytt, aö við máttum til að
livíla okkur«.
Þegár Óttar heyrði þetta, varð hann
glaður og svo vingjarnlegur, aö börn-
unum var ljúft að fela sig vernd hans
og forsjá. — »Guð blessi ykkur«, sagði
hann, »og varðveiti hjörtu ykkar í stöð-
ugri leit eftir Jólastjörnunni! En skríðið
nú upp á sleðann; ykkur er víst full
þörf á að fá sein fyrst húsaskjól og láta
þíða ykkur upp'«. Og svo hljóp hreinn-
inn af stað og rann í einuin spretti
heim að bjálkakofa Óttars.
Innan skamms logar glatt í eldstónni.
Toni og Míra sitja á rúmi Öttars og
liorfa með gleðisvip á hann, meðan hann
er að búa til kvöldverðinn. Hann tekur
stóran, frosinn mjólkurskjöld, heggur
úr honum stykki og lætur í pottinn,
sem hangir yfir eldinuin. l’egar mjólkin
er þiðnuð, lætur hann í hana mjöl og
hnoðar deig, leggur það síöan á stein-
þynnu yíir eldinn og bakar stóra köku
handa börnunum. Ilorða þau með beztu
lyst og Spori með þeim. Meðan þau eru
að matast, dregur Öttar hreindýrsfeld
fyrir það horn stofunnar, sem hann er
í sjálfur, og þau heyra, að hann hefir
þar eitthvað fyrir stafni.
Tegar þau voru orðin mett, fóru þau
aftur að hugsa um stjörnuna og barnið
Jesúm. »Við skulum biðja Óttar ^ð vísa
okkur til vegar«, sögðu þau og stukku
■ niður af rúmstokknum.