Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 19

LJÓSERINN
389
fætinum á sér, batt því um rófuna á
kisu og sagöi: ÍFarðu nú, kisa mín, og
láttu hann Blástakk bróður minn vita,
hvar ég er, svo að liann geti komið að
hjálpa mér«.
»Mjá, mjá«, sagði kisa og skreið út
um smuguna.
»Hver er að mjálma [rarna hjá henni
Ásu?« sagði skessan. Ilún hljóp út,
greip kisu og lét hana ofan í gjótuna
hjá Snata.
Asa las bænirnar sínar í priðja sinn,
og sofnaði vært, en eftir Jitla stuncl
vaknaði luin við [tað, að eitthvað hart
kom við kinuina á henni. llún settist
upp og fór að preifa fyrir sér. Krummi
var pá kominn til henuar, og var að
brýna gogginn á vanga hennar.
Ása átt-i ekki lleiri sokkabönd, en hún
var með hvítan skýluklút yiir liöfðiuu.
Tók húri nú af sér skýluklútinn, batt
honum yíir krumma og sagði: »Farðu
pú, krummi minn, og láttu hann J!lá-
stakk bróður minn vita, hvar ég er, svo
að hann geti komið til að lijálpa mér«.
»Krunk, krunk«, sagöi krummi og
ilaug út um sinuguna.
»Hver er að krúnka parna lijá lienni
Ásu«? sagði skessan. Hún hljóp út og
ællaði að grípa krumma, en liann llaug
svo hátt, að hún náði ekki til hans.
tínautaði hún því aftur inn með ólund
og lagðist niður í bæliö sitt.
En nú er að segja frá krumma. Ilann
ílaug [tarigað til hann sá Blástakk, ]iar
sem hann var peysandi á honutn Sörla
sínum. Krummi Jækkaði flugið, settist á
öxlina á honum og krunkaði hátt í eyr-
að á honum.
Blástakkur fór að skoða kruirima og
sagði: »I3etta er skrítinn fugl, pað er
lirafn, og meira að segja hvítur hrafn.
J'að eru sjaldséðir hvítir hrafnar!«
En þegar liann gætti betur að, sá
hann livernig í öllu lá, og leysti klút-
inn af krumma. llann sá, að petta var
livíti skýluklúturinn hennar Ásu.
I\á sagði Blástakkur: »Fljúgðu nú á
undan mér, krununi minn, svo að ég
geti fundið liana ásu systur mína«. Og
krummi tlögraði á uudan honum að
jarðhúsinu.
Blástakkur fór af balvi, en eklvi tímdi
hann að skemmá silfurbúnu svipuna
nieð pví að berja henni í járnhurðina.
Tók liann [iví upp stórt hrútshorn, sem
lá í laut [>ar skamt frá, og drap á dyr
meö pví.
Skessan kom út og gretti sig, [iegar
hún sá Blástakk.
»Hvaða erindi átt [>ú hingað, Blástakk-
ur?« sagði hún.
»Eg er að leita að henni Ásu systur
minni«, sagði Blástakkur.
»En hvar Jieíir pú fundið hrútshornið,
sem pú heldur á í hendinni«, spuröi
skessau.
»l’að lá parna í lautiuni«, sagði Blá-
stakkur.
»lág á þotta hrútsliorn með öllum
rétti«, sagði skessan. »Fáöu mér [tai)
undir eins!í<
»Sæktu |iað þá«, sagði Blástakkur.
llann kastaði horninu langt út í hraun,
óg skessan fór að leita að því.
Blástakkur notaði tækifærið og hljóp
inn í jarðhúsið.. Par var Ása skælandi,
en kisa vælandi og tínati gólandi í gjót-
unni. Blástakkur ýtti hellunni frá með
fætinum, svo að Snáti og kisa sluppu
út. Hann stökk út með Ásu í fanginu,
steig á bak, og peysti af stað á honum
Sörla sínurii.
Og nú byrjaði eltingaleikurinn. Sörli
hljóp, og skessan hljóp, og Snati liljóp,
og kisa hljóp, en krummi ílaug. Sörli
liringaði makkann og liljóp eins og eld-
ing yiir livað sein fyrir varð.
Slcessan var [ió enn pá fljótari að
hlaupa. I’á fór nú að grána gamanið.