Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 21

LJÓSERINN
391
SÍVATTANNÚ
Jólasaga frá Suður-Indlandi.
Eftir Elleu Götzsche, kristniboða.
viff-viff — hviff-viff“. Hvers
vegna eiga menn svona ann-
ríkt hérna í dag?
Smáir og kátir íkornar
með skúfsettu rófurnar hoppuðu út
og inn um opnu gluggana á læknis-
húsinu; tíndu í sig eitt og annað, gutu
forvitnislegum augum til unga her-
bergisdrengsins, sem stóð á baksvöl-
unum á húsinu og var að þvo upp
bolla. Og íkornarnir skutust burt, eins
og elding, ef nokkur kom auga á þá.
Krákurnar görguðu : „Hvað — hafa
— þeir?“ Þar sem þær voru á sveimi
yfir borginni í heiðna landinu og sett-
ust hópum saman á kókospálmana
fyrir utan háu múrana kringum
sjúkrahús kristniboðanna.
Manngrúinn hljóp milli húsa eins
og iðandi maurar. Allsstaðar var verið
að skreyta og setja hátí'ðablæ á alla
hluti. Og öllu þessu átti að vera lokið
áður klukkunum væri hringt í litlu,
hvítu kirkjunni þeirra.
Vatnsberinn var búinn að fylla all-
ar vatnskrukjcur og baðker á jóla-
dagsmorguninn. Átti hann að bera allt
það vatn í eldhúsið, alt það vatn, sem
þar þurfti á að halda.
Nú var hann að koma utan úr aldin-
garðinum með jurtapotta, stóra og
smáa; hann setti þá á svalirnar; en
kona læknisins leit á þá, og sagði fyr-
ir, hvar hver þeirra skyldi standa.
í sumum stóðu hvítar liljur með
gljáandi, dökkgrænum blöðum, og
krótanjurtir í öðrum, gular eins og
sólskin, blárauðar og eirbrúnar. Og
þar voru — burknar — urmull af
burknum. Sum þessi blóm voru „létt
og fín eins og kniplingar“, önnur
voru stór og skrautleg, iðgræn og
kiljuleg, rétt eins og þau ættu ekki
heima í hinu sólheita landi.
Því var gleymt, að kalkið hafði
dottið í blísum af hvítu stöplunum á
svölunum; á gólfunum voru engar á-
breiður, engin tjöld fyrir gluggunum,
enginn legubekkur með mjúkum og
útsaumuðum koddurn. Þar var ekkert
af þessum smáu og snotru hlutum,
sem gera stofurnar hérna heima svo
vistlegar.
Grænar jurtir og nýtekin blóm utan
úr garðinum voru sett í hvert autt
horn, lagði þaðan svalandi ilm af mold
og vatni; gat hvorki mölur né ryð
komist þar að til að granda.
Kerti voru tendruð hringinn í kring
í sjúkrastofuna og jólaverður á borð
borinn. Veggirnir breiðu og hvítu voru
allir prýddir myndum í Ijómandi iit-
um af því, sem gerðist á jólanóttina.
Þarna mátti sjá englana og hirðana og
barnið í jötunni og auðvitað var líka
kýr á myndinni. Kýrin heyrir f.jöl-
skyldunum til í indverskum sveita-
þorpum.
Að lokinni máltíðinni var farið að
syngja í sjúkrastofunum — sunginn
lofsöngurinn gamli, sem hljómar um
víða veröld á öllum tungum heims-
ins á hinni heilögu jólanóttu:
„1 Betlehem er barn oss fætt
Betleliem,
því fagni gjörvöll Adams ætt.
Hallelúja, hallelúja.
Lí'til stúlka, indversk, settist upp í
rúminu sínu — varla fullra þriggja
ára. Hún veinaði aumkvunarlega í
hvert skifti, sem bundið var um slæmu
sárin á höfðinu á henni.
En á þessu kvöldi Ijómuðu augu