Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 22
392
L J 0 S B E R I N N
hennar og skæra röddin hennar tók
hátt yfir raddir hinna fullorðnu:
,,Ó, ó! — Betlehem!
Ó, ó! — Lelúja!“
Hún var búin að æfa sig marga
daga á jólasálminum, sem kristna,
indverska hjúkrunarkonan var búin
að kenna henni.
Nú var farið að útbýta smá gjöf-
um. Það voru pokar fullir af mar-
marakúlum til að leika sér að, til
dægrastyttingar, þegar hver stundin
þótti leið og löng, einkum ef fyrirsjá-
anlegt var, að þarna yrði sjúklingur-
inn að liggja vikum saman. Þar voru
minnisbækur og blýantar handa ung-
um mönnum, sem voru orðnir lesandi
og skrifandi. Þar voru betel-pokar
handa gömlum konum og smábækur
með myndum úr lífi Jesú handa mörg-
um öðrum og brúður!
Múnníammal litla datt í svefn um
kvöldið með Ijómandi fallega brúðu í
fanginu og sælu brosi á hnöttóttu,
mórauðu barnsvöngunum sínum. —
Þar var kona, sem langaði svo
hjartanlega til að sitja hjá rúmi Mún-
níammal litlu og leika við hana.
Það var mamma hennar — en hún
þekkti alls ekki mömmu sína.
Þegar Múnní fæddist, þá varð fað-
ir hennar svo reiður, svo bálvondur
út af því að hún var ekki drengur;
son vildi hann eignast en svo fæddist
honum dóttir.
„Nú máttu hypja þig burtu frá
mér“, sagði hann við konu sína, ,,hvaða
gagn er að því, þó að þú fæðir mér
stúlkubarn. Ég þarf að halda brúð-
kaup þeirra og það kostar ærna pen-
inga. Nú ertu þrisvar búin að ala mér
meybörn, nú máttu fara Ég ætla að
fá mér aðra konu“.
Og svo fór mamma Múnní litlu,
jafnskjótt, sem hún var komin á fætur
aftur.
Enginn vissi, hvað af henni varð, og
enginn spurði heldur eftir henni frá
þeim degi, er hún var rekin burt af
heimilinu með litlu stúlkurnar sínar
þrjár. En litlu angarnir grétu mikið,
þær þráðu svo mömmu sína.
Stóri pilturinn, sem kom svo oft og
lék sér við Múnní litlu, hafði líka ver-
ið rekinn að heiman. Nú var hann
kominn hingað til að læra eitthvað —
hann átti nú annars heima í karl-
mannadeildinni. Þar hafði hann legið
veikur og þar gat hann gert margt
til gagns sagði hjúkrunarkonan.
En óðara en hann fékk færi á, þá
leit hann inn til Múnní.
Væri hún á fótum þá sat hann hjá
henni á svölunum. Og þó að hann væri
alvarlegur á svipinn, þá hló hann
samt, þegar Múnní fór að masa og
leika sér.
Ef henni versnaði, þá kom hann og
spurði um hana. Og væri honum leyft
að bera hana út í sólskinið á sterku
örmunum sínum, þá ljómuðu augu
hans af fögnuði.
Ilann átti tvær litlar systur — hann
þráði þær og mömmu sína, en til
þeirra kæmist hann aldrei framar —
það var hann hárviss um.
En pilturinn þessi, Sivattannú, var
líka viss um annað — að aldrei mundi
hann dýrka skurðgoð framar — nei,
aldrei.
Jólin og Jesús eiga saman. Heið-
ingjarnir eiga engan Jesús og jól ekki
heldur.
En þeir halda margar hátíðir. Sum-
ar þær hátíðir eru tryltar og vondar,
og þar er svo margt ljótt framið, svo
að hjörtu mannanna saurgast af synd.
Aðrar eru meinlausar, en eru þó