Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 23

L J Ó S B
skurðgoðahátíðir, og halda mönnun-
um föstum við skurðgoðadýrkunina,
svo að þeir geta ekki komist til hins
lifanda Guðs.
Ein af þeim hátíðum heitir Ajúda-
Púsaj.
Sívattannú var elzti sonurinn á
heimilinu sínu; hann gekk í skóla
með mörgum öðrum drengjum úr ind-
verska þorpinu.
En svo bar það einu sinni til, að
hann sá mömmu sína vera að fága alt
og prýða, leirkrukkurnar í' eldhúsinu,
vatnsgeyminn stóra, sem hún fylti
daglega af vatni úr brunninum, hrís-
grjónasteytilinn, steininn þar sem hún
steytti í kryddið með kvöldmatnum,
hún gljáfægði messingsbikarana sem
voru hafðir til að drekka vatn af, alt
sópað og prýtt og prýdd nýjum blóm-
um.
,,Hvað er það mamma?“ spurði
drengurinn.
I sömu svipan kom faðir hans.
„Komdu með bækurnar þínar“, sagði
hann, „eru þetta ekki verkfærin, sem
þú vinnur með í skólanum? Þú verður
að tilbiðja þau, viljir þú verða dug-
legur námsmaður.
Sívattannú brosti við og sagði: „Er
það ekki heili minn og hugsanir mín-
ar, sem eiga að hjáipa mér“, sagði
hann, „er nokkur bók lifandi, svo að
henni beri tilbeiðsla eins og Guði?“
,,í dag er Ajuda-Púsaj“, sagði faðir
hans skýrt og skorinort. „Þú verður
líka að tilbiðja verkfærin þín, eins og
ég færi plóginum mínum fórnir, herf-
inu og okinu á hálsi uxanna minna.
Enginn veit hve mikla ógæfu þú kannt
að leiða yfir þig, ef þú sýnir eigi þeim
guðum tilhlýðilega undirgefni, sem
halda okkur við lífið og gefa oss
kraft til starfa“.
En Sívattannú vildi ekki tilbiðja
ERJNN 393
bækurnar sínar og reglustikuna sína.
í skólanum var hann búinn að fræð-
ast mikið um önnur lönd og um mikil-
menni, sem hefðu unnið margan sigur
og fundið ný lönd. Honum hafði skil-
ist, að það væri krafturinn í heila
hans og stáliðni viljans, og svo gott
próf að lokum, sem gæti gert hann
ungan að dugnaðarmanni og hæfan
að ná góðri lífsstöðu.
Og hann vissi —en á það mintist
hann ekki — að til væri lifandi Guð,
sem allt vald hefði í hendi sinni.
Þennan Guð tilbað Sivatannú, guðun-
um Síva og Ganesa færði hann engar
fórnir lengur.
Sívattannú var á 18. árinu; honum
fannst hann mundi gera gys að sjálf-
um sér, ef hann fleygði sér flötum
fyrir framan blekbyttu og færði henni
fórnir í allri auðmýkt.
Nú var hann lokaður inni fyrir ó-
hlýðnina í þrjá daga og fékk hvorki
vott né þurt.
Það var varla um annað talað í
öllu þorpinu, elzti sonur ríka Reddi
-— garðyrkjans, hefði færst undan að
taka þátt í Adjúna-Púsaj-hátíðinni.
Á hverjum morgni svaraði Sívat-
tannú föður sínum ávalt hinu sama:
„Ó, faðir minn, til hvers er að vera
að færa þessar fórnir? Er þá bók eða
plógjárn Guð, sem oss sé skylt að til-
biðja?“
En Sívattannú varð með hverjum
degi magnminni og hungraðri.
Að kvöldi hins þriðja dags kom
móðir hans inn til hans með tárin í
augunum:
„Ó, þú frumgetni sonur minn!“
sagði hún með kveinstöfum. „Far þú
að orðum föður þíns. Hann harmar út
af þér nætur og daga. Far þú að orð-
um hans, svo að sú stétt, sem þú heyr-
ir til snúist ekki á móti oss og geri oss