Ljósberinn - 14.12.1929, Blaðsíða 33

LJÓSBERINN
sem þau sæu og heyrðu í kring um
sig, meðan kýrnar væru að bíta. —
Og síðan sagði Jói:
„Já, þér er það nú kunnu^'t, Krist-
inn, að presturinn okkar getur fundið
upp á mörgu fágætu, svo að enginn
mundi trúa því. En aldrei er það til
annars en góðs. Ilann sór eins og dá-
lítið lengra fram en aðrir, sá karl, og
þao, sem hann hefir einu sinn ásett
sér, verður fram að ganga, þó að svo
fára þyrfti þvert í gegnum blágrýtis-
hamrana“.
Kristinn afsagði nú fyrst að gera
þetta, af því að hann væri óhæfur ti!
þess; en Jói hristi hann og skók all-
an, þangað til Kristinn lét til leiðast.
,,Þú verður að reyna það, drengur.
Við, sem erum mestu mátar, síðan við
voru saman í skólanum. Ég get
engan líklegri fengið handa prest-
:num. Þú mátt hafa fiðluna þína með
þér. Ungfrúin litla er ekkert annað
en söngur fram í tær, það er nú svo
sem auðséð á henni, ekki síst, þegar
dansað er.“
Og svo fór Kristinn í selið.
Kristinn var enn að nýju að velta
fyrir sér liðnu sumri — aldrei var
hann búinn að því til fulls. Og honum
fanst ljúfur ylur streyma um sig all-
an við þær minningar. Og ylinn lagði
alveg fram í augun á honum. —
•-----Þau sátu bæði hjá, Inga og
hann. — Aldrei fanst honum fjallið
hafa verið eins fallegt og nú, það var
svo tindrandi fagurt, eins og laugað í
sólskyni og ilmi, frá því að sólin tók
að gylla Hofsnúpinn á morgnana og
þangað til hún gekk á bak við sjávar-
hólinn á kvöldin. —
En sú blessun, sem þar hvíldi yfir
öllu, skepnurnar voru svo sílspikaðar,
40J
að það glóði á þær. Og svo röltu þær
hver með annari niður í bygðina með
seljamatinn sinn í vömbinni.
Og urriðinn í fjallavötnum — hann
var líka svo breiður og glansandi á
bakið, að presturinn hafði aldrei séð
þvílíkt. En hvað hann beit vel á —
áður en íærinu var varpað út!
Inga hafði nú sitt sérstaka lag á
öllu. Og þarna voru líka læknisdóm-
ar, sem dugðu.
En hvað bún (iafnaði vei þarna og
varð feit og frísk! Hún var alstaðar
hátt og lágt. Glaða hláturinn hennar
mátti hejrra, hvenær sem vera skyldi.
Það var eins og hún væri orðin sam-
gróin fuglakvakinu og fiðluhljómn-
um.
Einu sinni sátu þau hjá á bak við
Úlfshöfða. Þá tók hún fáeinar bækur
upp úr malpokanum sínum, skelti
þeim á steininn, sem þau sátu á, svo
að small í, og sagði hlæjandi:
,,Voru það ekki við, sem áttum að
lesa?“
Og auðvitað varð ekki hjá því kom-
ist að hlæja aftur.
,,Jú-hú! Víst var það svo“.
,,Við lesum þá fyrst mannkyns-
sögu — og byrjum á að lesa sögu
Napoleons!" sagði hún. Og hún hafði
þarna stóra bók um Napoleon og eng-
an annan. Þau lásu nú í henni á' hverj-
um degi. En svona inn á milli þá
kunni hún að segja frá Franklín og
Frökkum, og svo allar styrjaldar-
sögur alt fram að síðustu styrjöldinni.
„Mamma er frakknesk að ætt,
veistu það. Alt er svo fagurt í Frakk-
landi, segir mamma, aldrei týnir
Frakkland lofi sínu. En málið, frakk-
neskan —!“
Það vildi nú svo skrítilega til, að
það var hún, sem varð kennarinn.
Hún var búin að læra sitt af hverju