Ljósberinn - 28.12.1929, Blaðsíða 2

410
LJ ÓSBERINN
honum þætti það heldur en ekki sárt,
að fmrfa að íleygja þeirn.
Og þegar hann hitti Livningstone, þá
var ekkert eftir af öllu pessu feröabóka-
safni, nema ein einasta bók, og pað var
biblían. Án liennar gat Stanley ekki
veriö áfpessari miklu hættuför. Engin
bókin. var'honuin jafn ómissandi.
»Eitt er nauðsynlegt, sagði Jesús við
Mörtu." Og^hvað var pað?
Að heyra Guðs og varðveita pað.
#«í« «flir
($>xtílrúutt ^Eárufiöótíttr
(jm.i. ftjrir '£jp«btfrcnu)
Frh«
— Marin gamla hrökk upp úr fasta
svefni. Hún settist upp í rúmi sínu og
kveikti ijós á lainpanum. Ilún hafði
heyrt svo sárt angistarvein. Ilverju sætti
pað? Gamla konan lagði við hlustir og
leit í allar áttir, en sá ekkert annnð en
pað, sem hún hafði haft fyrir augum
árum saman; — parna stóð rúmið hans
Jóa, og í pví lá hann steinsofandi, og
gamla konan rendi pangað vorkunnar-
augum, tók hún pá eftir pví um leið,
að yfirsængin hafði fallið ofan á gólfið.
Jói fór stundum hálf illa í svefni, og
pað var ekki í fyrsta skifti, að fóstra
lians purfti að fara ofan úr rúminu sínu
til pess að laga sængina hans. Ilún
staulaðist til hans og strauk höndinni
blíðlega um vangann á honum, — henni
sýndist kinnin tárvot. Jói losaði pá
svefninn og horfði á fóstru sína felmts-
fullur. — »Ilann er dáinn, — hann er
dáinn!« tautaði hann, »en ég ætla samt
að segja: verði Guðs vilji«. —
Marin laut ofan að honum: »I3ig hefir
dreymt pað, góðurinn, og pað verður
líklega Óla fyrir langlífi«, sagði gamla
konan, en Jói lagði báða handleggina
um liálsinn á henni og kyssti hana remb-
ingskoss. — »Ó, hvað pað var gott, að
pað var ekki annað en draumur!« hvísl-
aði Jói grátglaður.
Fáum dögum síðar kom frú Ellert að
máli við Jóa.
»Jói minn«, sagði hún og hélt utan
um hönd hans á meðan hún talaði við
hann. »Hann Óli litli hefir verið ósköp
veikur að undanförnu, eins og pú vei/.t,
en honum hefir verið talsvert léttara
upp á síðkastið, og nú langar hann svo
til að sjá pig, hann ssndi mig eiginlega
eftir pér, pú ræður reyndar, hvenær pú
kemur, en komdu heldur fyrri hluta
dagsins, pví pá er hann öllu hressari.
Iíann segist purfa að tala um mjög á-
ríðandi mál við pig«.
Jói varð glaðari en frá verði sagt,
yfir pessum skilaboðum, og lofaði að
koma tiltekinn dag.
Frú Ellert stóð dálítið lengur við
hjá Marinu gömlu, sem ekki var sein á
sér að setja upp ketilinn. Jói fylgdi
frúnni svo áleiðis, pegar hún fór heim
aftur.
»Ó, livað pað er gott, að honum skuli
vera farið að batna«, sagði Jói.
»Já, við erum öll svo glöð og pakk-
lát fyrir . pað, svaraði frú Ellert. »Eg
var orðin ósköp vonlítil, en ég var farin
að sætta mig við pað, að hann yrði
tekinn frá mér, Guð gaf mér kraft til
pess, en nú, pegar lífsvonin vaknar af
nýju, finn eg best hve yndislegt pað er,
að rnega hafa drenginn hjá mér enn
um stund«.
»Mig dreymdi hérna um nóttina, að
hann Óli væri dáinn«, sagði Jói. »Pað