Ljósberinn - 28.12.1929, Blaðsíða 3

411
LJÖSB
var voðalegur draumur, en fóstra mín
segir, að hann muni verða fyrir langlífi«.
»Er langt síðan þig dreymdi það?«
spurði frúin.
»Pað eru fjórar nætur síðan«, svar-
aði Jói.
»Pig hefir pá einmitt dreymt petta
nóttina, sem mér virtist bregða til bata.
Bað var eiginlega fyrsta nóttin, síðan
hann veiktist, sem Óli minn svaf vel,
og útlitið verið betra, og nú segir lækn-
irinn, að bráðasta hættan muni vera um
garð gengin«.
»Guð hefir þá heyrt bænir mínar!«
hugsaði Jói með sér, og hjarta hans
bærðist af gleði. »Ó, hvað Guð er góður!«
Jóa fannst allt í einu, að hanu pyrfti
að vera einsamall á afviknum stað, par
sem hann gæti fallið á kné frammi fyrir
Guði og pakkað honum fyrir bænheyrsl-
una.
-— Óli hvíldi hægt í hvíta rúminu sínu.
Hann var fölur og máttfarinn, og auð-
séð, að veikindin höfðu gengið nærri
honum, en hann var hýr á svipinn, eins
og hann átti að sér. Mamma hans liafði
fært hann í fallegustu náttfötin hans
látið spariverin á koddann og yíirsæng-
ina hans og búið um hann, eins og
móðurhöndin getur bezt.
Ó, hvað pað fer nú vel um mig«, sagði
Óli pá. »Enginn býr eins vel um mig og
pú, elsku mamma mín«. Og svo lá Óli
grafkyr og horfði á mömmu sína á með-
an luin tók sitthvað til handargagns í
herbergi hans.
»Ósköp ertu búin að gera »fínt« hjá
mér«, sagði hann, pegar mamma hans
setti nýútsprungna rós í glas á borðinu
hans. Blómið brosti til hans og bar hon-
um kveðju frá sjálfri sólunni, sem hafði
kysst það og vermt með hlýjum geisl-
um, og Óli brosti við rósinni, — sak-
leysið á löngum samleið með blessuðum
börnunum.
ERINN
»Svo skulum við biðja saman morg-
unbænina okkar, áður en drengirnir
koma«, sagði mamma hans.
Óli fórnaði upp höndunum og lagði
aftur augun. Andlitið hans var svo und-
ur fölt og lítið og höndurnar magrar,
en engilbjört var ásjóna hans, pegar
mamma hans bað á þessa leið:
»Yið pökkum pér, algóði Guð, alla
pína náð, vernd og blessun, að þú vak-
ir yfir velferð okkar og gefur okkur
allt, sem við purfum með. Nú biðjum við
pig að vera hjá okkur í dag og blessa
okkur, og vertu einnig hjá öðrum sjúk-
lingum, gefðu þeim friðinn pinn og náð-
ina pína. Við felum allt og alla pinni
föðurhönd.
»Vertu, Guð faðir, faðir miim,
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd pín leiði mig út og- inn,
svo allri synd ég hafni«.
»1 Jesú nafni, amen«, endurtók Óli,
og mamma hans kyssti hann á ennið.
Hann sá ekki tárin, sem voru í augun-
um á henni. Óli var að líta eftir sólar-
geisla, sem hafði laumast inn um glugg-
ann.
»Lánaðu mér litla spegilinn«, sagði
Óli, »ég ætla að láta geislann hoppa
á þilinu, — sko, nú er hann korninn
upp-í loftið — og nú er hann á hárinu
þínu, mamma«.
Mamma hans brosti, hún var að hugsa
um, hvað drengurinn hennar var sjálfur
líkur björtum sólargeisla. — Frh.
Yussif gleymdi ekki.
Frh.
Drengjunum fór nú að fallast hugur,
enda pótt þeir hefðu ásett sér að horf-
ast rólegir í augu við allan háska; peir
vissu pó, að hvert hóftakið bar pá lengra