Ljósberinn - 28.01.1933, Blaðsíða 4

4
LJÖSBERINN
I.
Syðstavík.
Þorpið stendur í hlíðardrögum norð-
anvert við fjörðinn. Húsin eru á víð og
dreif upp eftir hlíðunum og meðfram
sjónum, eins og þeim hafi verið demibt
þar af handahófi; flest þeirra eru h'til
og ósjáleg, illa löguð, með allavega við-
bótum, sem minna. einna helst á stag-
bætta ílík.
Ofarlega í hlíðinni er þó eitt fall-
egt hús, sem laðar að sér augu
þeirra, er um þorpið ganga. Það er hvít-
málað með ljósgrænum gluggum, dyrum
og girðingu umhverfis fagran, velhirtan
blómareit. Ilvíta húsið stingur mjög í
stúf við kofana í kring, og ókunnugir
menn, semi koma í fyrsta sinn til Syðstu-
víkur spyrja undir eins hver eigi snotra
býlið í hlíðinni. Enginn er sá óviti til
í »Víkinni«, að honum sé ekki greitt um
að svara þeirri spurmngu.
»Sýslumaðurinn á húsið. Sýslumað-
urinn býr í húsinu«.
Þegar kvöldsólargeislarnir skína á
gluggaröð hvíta .hússins, glóa þeir eins
og skíragull; og þá er eins og ósýnileg
hönd breiöi töfrablæju yfir sýslu-
mannssetrið og þorpsbörnin hætta
snöggvast að leika sér, en fara að
horfa. á húsið, eins og þau hafi aldrei
séð það fyr og hrópa hvert í kapp við
annað: »Sko! það logar í gluggunum!«
En blessuð sólin, sem »elskar alt«
sneiðir heldur ekki hjá lélegu kofunum,
henni er jafn ljúft að vefja að sér
»gamla húsið«,. með hlýjum kveðjukossi,
áður en hún hnígur til viðar, og börnin
kalla hvort til annars: „Sko! það logar
líka í gluggunum á gamla húsinu!«
En þegar þau minnast á gamla húsið,
dregur skyndilega niðufr í þeim — »uss,
uss — uss!« segja þau þá hvort við
annað. »Höfumi ekki hátt — það eru
draugar í gamla húsinu!«
Það slær þögn á hópinn, og hálf-
smeikum augurn er rent útundan sér i
laumi á »gamla húsið«, með skökku
stafnana og hrörlega þakið, sem virðist
tæplega muni standa af sér snarpa
stormhviðu. En á litlu grænu gluggarúð-
unum hlæja og dansa hinir fegurstu
gullgeislar, og vefja gamla húsið að sér
með yl og ástúð. —
Það ber sjaldan mikið til tíðinda í
Syðstuvík. Menn lifa þar einföldu ó-
brotnu iðjusömu lífi. Þar ganga engir
með höndur í vösum, því að höndurnar
hafa allar nóg að vinna. Sjómennirnir
færa fiskinn að landi, þar er hann
saltaður, þveginn og þurkaður á stakk-
stæðunum innan um húsin.
Þorpsbúar rísa árla úr rekkju þegar
þurkur er á sumrin,, og þegar ekki er
þurkur, þá hirða þeir um kálgarðana
sína, sem einnig eru innan um húsin,
túnblettina og hænsnin; en hanarnir
hafa árum saman verið aðalvekjara-
klukkur þorpsbúa.