Ljósberinn - 04.02.1933, Blaðsíða 2

10
LJÖSBERINN
Matteus.
(Sunnudagaskólinn 5. febr. 1933.)
'l’exti: Mark. 2, 13—17.
Minnísvers:
Sœlir eru fátækir í anda, því að
þeirra er himnaríki.
1 dag heyrum við sagt frá því, að
faðirinn himneski gaf sínum elskaða
syni einn, sem verða skyldi postuli hans.
Ilann hét Leví, en Jesús gaf honum
nafn og kallaði hann Mattens, sem þýð-
ir: gjöf Guðs. En annars sagði Jesús,
að allir lærisveinar væru sér gefnir af
föðurnum. »Eg vil, <tð þeir, sem þú
gafst mér, séu þar sem ég er og sjái
þá dýrð, sem þú gafst mér.« Og á öðr-
um stað segir hann: »Engum glataði ég
af þeim, sem þú gafst mér, nema glót-
unarsyninwm, svo að' ritningin rœttist.«
Matteus var fljótur að búa sig til
fylgdar við Jesú. Hann var fátækur í
anda, hann hafði hugarfar tollheimtu-
mannsins, sem barði sér á brjóst og
sagði: »Guð, vertu1 mér syndugum likn-
samur.«
Og við vitum, að hann stóð ekki upp
til einskis frá reikningum sínum og
fylgdi Jesú. Hann ritaði æfisögu frels-
arans fyrstur postulanna, guðspjallið,
sem við hann er kent. Hann ritaði það
fyrst og fremst handa löndum sínum,
á tungu þeirra; en þegar þeir höfnuðu
því, þá var það þýtt á tungur heiðingj-
anna og hefir síðan borist til allra
þjóða.
Matteus var sæll,, því að hann var
fátækur í anda; hann gat sagt af hjart-
ans auðmýkt: Jesús kom til að kalla
. mig, syndarann, til afturhvarfs; ég var
andlega sjúkur, og þurfti læknis við.
Af náð Guðs er ég það, sem ég er.
Einn bersýnilegur vottur um auðmýkt
hans er það, hvernig hann segir sjálf-
ur frá veizlunni, sem hann hélt Jesú
og lærisveinum hans og mörgum fyrver-
andi embættisbræðrum sínum. Hann
tekur það alls ekki fram, að það hafi
verið hann, sem hélt veizluna í húsinu.
En hann gleymir hins vegar ekki að
geta þess, að tollheimtumenn og synd-
arar hafi setið að borði með Jesú. Það
þótti honum mestu varða, að það gleymd-
ist ekki. —
Sælir þeir, er sárt til finna
sinnar andans nektar hér,
þeir fá bætur þrauta sinna,
þeirra himnaríkið er.
-----»>■&<•—--
Barnaljóð.
Syngjum fögur sigurljóð,
syngjum fyrir börnin góð
eitthvað, sem er indislegt að heyra,
eitthvað, sem að hrífur hug,
hefur anda þeirra’ á flug;
fyrir því, er bezt að opna eyra.
Syngjum þá um sumarið,
sólskinsdaga og fuglaklið,
berjaferðir, blómalundi og fleira
um unaðslega æskustund,
yndi og frið i barnsins lund,
og það má sjálfsagt telja’ upp miklu meira.
Látum hljóma lof um hann,
lífsins iierra — frelsarann;
um hann skulu litlu börnin læra,
iðka dygðir, efla frið,
aumingjunum veita lið; —
með þvl honum mesta gjöf þau færa.
<« úði'iín J ólianiisdðftiv,
frú itrautaiiiolti.