Ljósberinn - 04.02.1933, Blaðsíða 8

16
LJÖSBERINN
Göigaðu sál jiína í hcluiini >>;<•■>nm ' ■
<>íj föirriun fjriiiicitnin.
*
,, (Jalitu á vcgi sannleikans <•!>
ilj'gðarinnar.
Sá írcliir nicst, scin af niinstn tcknr.
0
Gnðriin .Tóliannsd.
frá Brautarli.
En þegar leið ái daginn,, lækkaði hit-
inn. Var hún þess þá fullviss, að Guð
hefði heyrt bæn litlu, svörtu smælingj-
anna. Kristniboðinn komst óvenjulega
fljótt til fuilrar heilsu aftur og tók til
sinna starfa, eins og áður.
Í P
| Fróðleikur n skemtun. |
/ •wsto/ssm
Kínversk strætanöfn.
j bænum Kanton eru nöfnin á götunum
mjög einkennileg. Pær eru ekki nefndar eftir
mönnum eða kendar við staði, áttir o. s. frv.,
eins og txtt er í bæjum í Norðurálfu, held-
ur við ýmsar dygðir og eiginleika manna,
t. d.; Miskunnarstræti, Góðgerðagata, Sann-
söglisstígur, Vináttuvegur, Trygðatorg o. s.
frv.
*
Árið 1909 veiddist sá stærsti þorskur, sem
þekst hefir. Hann var 185 kíló að þyngd.
Beinagrind hans er geynxd i náttúrugripa-
safni í Stokkhólmi.
Tungan er sá hluti líkamans, sem fyrsí
grær af sjálfu sér, ef hún hefir særst eða
meiðst.
Fyrir nokkrum árum fanst ný tegund aí
froskum, sem gelta því nær eins og hundar.
Fíllinn hefir svo næm þeffæri, að hann
finnur lykt af manni í kílómeters fjarlægð.
Ef kona óskar að fá áheyrn hjá txáfanum,
verður hún að fylgja ýmsum reglum. Hún má
ekki hafa vetlinga og ekki bera nokkurl
skraut, að undanteknum trúlofunar- eða gift-
ingarhring. Ennfremur verður hlin að vera
i skósíðum kjól yztum fata
*
Eftir því sem næst verður komist, eru
íbúar jarðarinnar nú 1700 miljðnir.
Tíu ára gömul stúlka í Vínarborg fann
einkennilegan hnött uppi á geymslulofti föður
síns. Hún tók hann og fór að leika sér að
honum. Kom þá móðir hennar að og fór að
skoða þennan nýja leikhnött. Brá henni held-
ur en ekki í brún, er hún sá, að þetta var
sprengikúla.
*
í Bandaríkjum Norður-Ameríku er talið að
séu 5 miljónir manna, sem komnir eru af
barnsaldri og ekki kunna að skrifa.
Fyrir nokkru var það tizka í París, að láta
mála marglitar myndir á yfirleðrið á skón-
um sínum.
*
l'arliiglaiiiii'.
Það er ekki mjög langt síðan menn fengu
vissu fyrir því að þeir voru farfuglar. Fyrir
liðlega 100 árum héldu menn, að þeir lægju
í dái á vetrum í jarðholum og sprungum hér
á landi. Um ferðaiag þeirra hefir fengist bezt
vitneskja með því, að merkja fugla (með áletr-
uðum hringum úr alúminíum, festum um ann-
an fót þeirra), og er það danskur kennari,
Mortensen að nafni, sem skipulagi hefir kom-
ið á aðferð þessa. — Um flestar tegundir far-
fugla má segja, að þvi norðar á hnettinum
sem þeir verpa, því lengra suður á bóginn
fara þeir á vetrurn. Margar af farfuglategund-
um vorum dvelja á vetrum suður í Afríku, og
sumar þeirra, t. d. lóan, alveg suður I Kap.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.