Ljósberinn - 11.02.1933, Blaðsíða 4

20
LJÖSBERINN
rangt gagnvart .honum, að óska eftir
því, að konan á Hóli væi’i orðin mamma
þín? Þú veizt að mamma þín er dáin,
og þú átt að heiðra. minningu hennar
með því, að láta enga konu eignast það
rúm, sem henni ber í huga þínum.«
Rúna horfði með athygli á frænku
sína, á meðan hún var að tala, og
henni sýndist svipur hennar verða svo
undur dapur. »Það mundi særa hann
pabba þinn, góða mín,« hélt frænka
áfram. »Ryfja upp fyrir honum liðnar
raunastundii', sem honum væri bezt að
geta gleymt alveg.«
Frænka þagnaði og Rúna litla bjóst
helzt við, að hún færi þá og þegar að
gráta, svo döpur varð hún á svipinn, og
til þess að binda sem skjótastan enda á
þetta raunalega tal, hugsaði Rúna litla,
að heppilegast væri að endurnýja beiðni
sína, og sagði því: »Má ég fara til {x?irra
frænka?«
Frænka hennar svaraði ekki alveg
strax. Það virtist kosta hana töluverða
fyrirhöfn að skifta strax um umtals-
efni. »Geturðu annars sagt mér, af
hverju þú sækist svona eftir að heim-
sækja þessi gömlu hjón?« spurði hún
þó að lokum.
»Af því að mig langar til að gleðja
þau eitthvað«, sagði Rúna litla blátt
áfram. »Krakkarnir stríða þeim svo oft,
og hrekkja hana Oddnýu, ef hún fer
eitthvað«.
»Einmitt það!« sagði frænka. »Hefir
þú lent í brösum út af því?«
»Brösum!« sagði Rúna litla,. »IIvað er
það? «
»Hvernig veizt þú, að krakkarnir
stríða þeim?« sagði frænka byrst.
»Lotta og Kalla hafa sagt mér það«,
svaraði Rúna.
»Ætli þær gjöri það ekki sjálfar?«
spurði frænka hennar.
»Nei, nei,« svaraði Rúna og bar ört
á. »Þær segja að það sé voða ljótt!
Strákarnir gera það.«
»Með hverju stríða þeir þeim?« spurði
frænka hennar.
»Stundum fleygja, þeir steinum í
gluggana, og segja, að þeir séu að
henda í húsdrauginn. Er það ekki Ijótt,
frænka? Og þeir hafa klifrað upp á
þakið og sett spýtur yfir strompinn,
svo að reykurinn ætlaði hreint að kæfa
gömlui hjónin, og einu sinni hentu þeir
dauðri rottu ofan í strompinn, — og
einu sinni tróðu þeir heyi innan í bux-
urnar hennar Oddnýjar, — og — og.«
»Æ, blessað barn, vertu ekki að segja
mér frá þessu!« sagði frænka og band-
aði frá sér með hendinni. »Ég vil ekki
heyra svona sögur! En ég segi ekki
annað en það, að þau eru dáindis vel
vanin börnin hérna, og er líklega jafn
gott, að þú leggir ekki lag þitt við þau
framvegis,«
»Ég ar aldrei með svona börnum,«
svaraði Rúna ákveðin. »Vinstúlkur min-
ar gera þetta ekki!«
»Ekki vænti ég!« svaraði frænka
og reigði höfuðið aftur á bak, »það má
nærri geta! Ég spyr ekki að öðru eins!
Þetta eru vitanlega alt saman illa upp-
alin börn, sem þú átt ekki að koma
nálægt.«
Rúna litla leit á frænku sína meö
sorgblíðu augnaráði.
»Ég má þó vera með henni Lottu og
henni Köllu,« sagði hún. »Þær stríða
aldrei, og segja aldrei ljótt.«
»Þú segir það, barnið gott,« svaraði
frænka stutt í spuna. »En mér þykir
það mjög ósennilegt. Og hvernig sem
þær kunna að vera þessar stelpur, sem
hafa náð tangarhaldi á þér, af því að
þú ert svo dæmalaust leiðitöm og auð-
trúa að upplagi, þá ætla ég- mér nú
sjálf að kynna mér háttarlag þeirra og'
svo getum við talað um, hvort þú mátt
vera með þeim eða ekki.«