Ljósberinn - 11.02.1933, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
21
»En — frænka,« sag’ði Rúna litla
vandræðaleg', — »hún Lotta er góð og
Kalla er líka g'óð — og-----«
»Það getur meir en verið,« svaraði
frænka og varð öllu mildari í máli, er
hún sá hrygðarsvipinn á fallega barns-
andlitinu, sem venjulega var hýrt og
glaðlegt. »En nú hefi ég ákveðið þetta,
óg við það situr.«
Þótt Rúna litla væri bæði ung og
óreynd, hafði þó reynzlan kent henni
hað, að þegar frænka talaði í þessum
tón, þýddi ekkert að malda í móinn.
Eftir stundarkorn sagði hún þó hik-
and,i: »Má ég fara, frænka?«
»Eg fer þangað fyrst,« svaraði
frænka í ákveðnum róm.
»En má ég þá ekki koma með þér?«
hvíslaði Rúna litla og leit ofur blíðlega
hil frænku sinnar.
En frænka hennar hristi höfuðið, og
hað vissi Rúna að þýddi kalt og ákveð-
'ð nei. Og hún rölti út, en ekki var
hún jafn léttfætt, og er hún kom inn,
fyrir drykklangri stund síðan. Það var
þunglyndissvipur á andliti hennar, og
augun, sem allajafna ljómuðu af gleði,
v°ru nú vot af tárum.
Hún gekk út á túnið umhverfis hús-
]ð- Þar var fagurt um að litast, í glaða-
sólskininu, og Rúna litla fór að líta eft-
lr Því, hve margir fíflar hefðu opnað
hikarana sína, frá því er hún sá þá
seinast. Ekki tímdi hún að slíta upp
gulu, fögru blómin, sem kinkuðu koll-
unum framan í sólina og golan gældi
v‘ð. þau voru ung, eins og hún, og þráðu
hfið.
Rúna rölti um túnið, niðurlút og þög-
uh Öðru hvoru rendi hún augunum til
kamla hússins, — það stóð þarna, í
hu'nfálega búningnum sínum, og stakk
^■ióg í stúf við fallega sýslumannssetr-
’ð- samt sem áður heillaði það hug
hnu litlu og dró að sér athygli hennar.
^uð rauk hressiíega úr strompinum
og grængresið á þekjunni bærðist í
vorgolunni, en sólin glóði á gluggunum.
Og Rúna litla horfði einnig yfir að
Hóli, þar sem hún Lotta átti heima og
systkinin hennar. Ekki var Hólsbær-
inn stór eða reisulegur, litlu veg-
legri heldur en gamla húsið, en í
augum Rúnu litlu var hann vafinn eins-
konar töfraljóma, af því að hún mundl
eftir svo mörgum glaðværðarstundum,
sem hún hafði átt þar í systkinahópn-
um - við saklausa barnaleiki. — Litla
stofan á Hóli var að vísu mjög fátæk-
lega búin, gersneydd þægindum og'
skrauti, en þar hafði hún Rúna litla
þó skygnst inn í hinn unaðslega helgi-
dóm móðurástarinnar og notið ylgeisla
hennar, en jafnframt fundið til sakn-
aðar, í fyrsta skifti á æfinni, út af
því, að eiga ekki mömmu, eins og Hóls-
börnin.
En Rúna átti glaða og létta barns-
lund og naut þess vel að leika sér í
glaðværum hóp systkinanna á Hóli.
Frh.
SÓLARUPPKOMA.
Þegar röðuíl ris úr sjá,
roðna fjaila-klifin;
eru skýin einatt þá
eins og gulli drifim.
SÓLARLAG.
Oft mér fhist sem bliki bál
bak við tjöldin skýja
þegar sigur sól í ál
og svœfir geisla hlýja.
Trúin mér þann unað ól,
œfi fa-rinn veginn,
aldrei gangi eilíf sól
undir hinum megin.
Guðjón Pálsson