Ljósberinn - 11.02.1933, Blaðsíða 7

23
LJÖSBÉRINN
Kórónan undursamlega.
Einu sinni var ungur kóngsson, sem
átti að taka við stóru kóngsríki. Hann
vildi auðvitað festa ráð sitt, en fann
enga kóngsdóttir, sem honum féll vel.
Afréð hann því að ferðast til annara
landa, til að leita sér að konuefni.
Hann lagði nú af stað, með fríðu
föruneyti, og fór víða um lönd. Segir
ekki af ferðum hans, fyr en hann kem-
Uv að fjallgarði einum miklum. Frétti
hann, þá, að í fjöllum þessum hefðist
við dreki, mikill og ægilegur, og lægi
ve.gurinn yfir fjöllin einmitt hjá bæli
bans.
Nú hafði kóngsson einmitt frétt, að
kóngsdóttirin í ríkinu handan við fjöll-
lu væri forkunnar fögur og hin ágæt-
3-sta mær. Vildi hann því ekki snúa
H’á, en lagði til fjallanna með föru-
neyti sínu.
Tæplega höfðu þeir náð að fjalls-
f'ótunum, er ógurlegar þrumur byrj-
uðu að ríða og ógurleg björg komu velt-
undi niður hlíðarnar, og tvístraðist þá
fylgdarlið kóngssonar og flýði til baka,
en hann varð einn eftir, og töldu menn
hans víst, að hann hefði farist.
Hélt nú kóngsson áfram um stund.
Alt hafði hann mist, utan eina vín-
Hösku, sem hann hélt á í hendinni.
Er hann hafði gengið stutta stund,
kom hann að bæli drekans. Skildi hann
Þá fljótt, hvernig stóð á þrumunum,
hví drekinn sletti sporðinum til og frá
°g hristist þá og nötraði jörðin.
Tvent vakti eftirtekt hans, sem hann
sá þarna, — það, að ung stúlka, fríð
sýnum, en mjög fátæklega til fara, sat
við bæli drekans, og, að á höfði hafði
drekinn skínandi fagra kórónu, og lýstu
gimsteinar hennar út frá sér.
Er drekinn kom auga á kóngsson,
lyfti hann upp höfðinu og glenti í sund-
ur ginið, en þá greip kóngsson til vín-
flöskunnar og henti henni beint í gin
drekans; þar stóð hún föst og drekinn
kafnaði.
»Nú hefir þú frelsað mig,« sagði
stúlkan og gekk til kóngssonar. »Nú
verðum við að flýta okkur héðan.«
»Ég held ég vilji nú samt hafa kór-
ónuna á brott með okkur,« sagði kóngs-
son, en hún var þung og veittist hon-
um full erfitt að bera hana. En svo
lýstu gimsteinarnir út frá sér, að bjart
var nætur sem daga.
Er þau höfðu gengið lengi, lengi,
komust þau loks upp á hæsta hnjúk
fjallanna, og þaðan sáu þau inn í kóngs-
ríkið. —
»Hér munui vegir skilja,« mælti þá
stúlkan. »Mun ég nú hraða mér heim
til foreldra minna. En ef þú ferð til
hallarinnar, þá má vel fara, að við sjá-
umst þar, því þú ætlar að biðja kóngs-
dótturinnar þér til handa.«
»Víst var það áform mitt,« mælti
kóngsson, »en nú hefi ég breytt þeirri
ætlun minni. Vil ég fá þig fyrir konu
og enga aðra, því þú ert alt í senn:
fögur, góð og hyggin, veit ég þá kven-
kosti bezta vera. En til hallar mun ég
samt ganga og segja tíðindi þau, að
dauður sé hinn ægilegi dreki. Munum
við sjást þar aftur.«
Hélt nú kóngsson til hallar. En á
leiðinni réðust á hann þrír ræningjar,
börðu hann og tóku frá honum kórón-
una, og létu hann liggja eftir og héldu,
að hann væri dauður, Framhald næst.