Ljósberinn - 18.02.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
27
Satja efiir
rúnu CáíMsdoíiup,
*»4uð __^
--— „LjósberantVÍ
Rví lengur sem Rúna litla mæncli yfir
að Hóli, því meira langaði hana þang-
að. Það var svo ga.man að vera þar.
Þar fékk h ún að gera svo margt, sem
hún mátti ekki koma nálægt heima hjá
sér. Þar mátti hún skúra gólfið með
Lottu, og þar mátti hún hjálpa til þeg-
ar mamma á Hóli var að þvo, þá batt
hún stóra svuntu framan á Rúnu litlu,
Llappaði henni á vangann og sagði:
»Svona nú, elskan litla, nú óhveinkar þú
þig ekkert, þó að þú hjálpir mér til við
Þvóttinn.« Og að loknu verki var henni
h:clt fyrir dugnaðinn, En heima hjá
henni var alt öðru máli að gegna. Þar
var það jafnan viðkvæðið, ef Rúnu litlu
langaði til að taka þátt í heimilisverk-
unum: »Þú getur það ekki, þú ert svo
Ltil - þú tefur bara fyrir!«
Á sunnudögunum, þega.r mamma á
Hóli
var ekki í. vinnu, lét hún öll börn-
in setjast í kringum: sig og sagði þeim
skemtilegar sögur og lét þau syngja.
Stundum hélt hún þá á Rúnu litlu og
var svo undur góð við hana. Einhverju
isinni kom það fyrir, er börnin voru að
leika sér í »Standandi trölk, að Rúna
datt og setti gat á nýja sokkinn sinn.
Auðvitað var það hrygðarefni og kost-
aði Rúnu litlui allmörg tár, því að hún
vissi að frænka tók hart á svona skyss-
um. En mamma á Hóli huggaði hana,
þerraði tárin af henni, og gerði síðan
svo vel við sokkinn, að enginn, ekki einu
sinni frænka, tók eftir því að hann
hafði bilað. Og á meðan hún var að gera
við sokkinn, lét hún Rúnu sitja til fóta
í rúminu sínu, og sagði henni svo
skemtilega sögu, að Rúna steingleymdi
öllum kvíða út af sokknum,
Svona var mamma á Hóli æfinlega
góð við Rúnu litlu, það var því engin
furða þótt henni þætti vænt um hana,
og langaði þangað sem góðsemin og
glaðvj rðin bjuggu og það var sár löng-
un í augnaráðinu, er hún horfði yfir að
Hóli.------
Nú var Lotta víst einmitt að þvo
bollapörin, og mamma hennar farin út
á reitinn að taka saman fiskinn; dreng-
irnir að hjálpa henni, en Lotta að gæta
ungbarnsins' í vöggunni. Rúna hafði
undurgaman af litla barninu, það brosti
æfinlega framan í hana og hjalaði, þeg-
ar hún stóð hjá vöggunni. Stundum
fékk hún að sitja undir því ofurlitla
stund, en það hefði oftar en einu sinni
getað haft óþægileg eftirköst fyrir
Rúnu litlu, ef að mamma á Hóli hefði
ekki bætt úr því. Eða hvað hefði hún
frænka sagt, ef hún hefði séð blett í
bláa flauelskjólnum hennar?
Frænka sá hann aldrei, til allrar x
hamingju, annars var óvíst að Rúna
litla hefði komið að Hóli næsta dag-
inn. - Rúnu litlu varð litið heim til
sín. Hún var að gá að því, hvort nokk-
ur væri í gluggunum, en þar var eng-
an að sjá, ekkert annað en blessuð