Ljósberinn - 18.02.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
29
svo hringdi hún líitlli silfurbjöllu, sem
s,tóð á borðinu.
Rétt á eftir var klappað varlega á
hurðina, og er frænka hafði kallað:
»Kom inn«, var hurðinni lokið upp, og
Soffía gekk inn í herbergið.
Soffía var einstaklega snotur stúlka,
nieð dökk augu, sem æfinlega hlógu,
nema þegar hún stóð frammi fyrir hús-
nróður sinni, henni frú Steinvöru, syst-
Ur sýslumannsins.
»Hvar er barnið?« spurði hún um-
s,vifalaust, og horfði rannsóknaraugum
a Soffíu, semi vafðist tunga um tönn,
°g stóð eins og illa gerður hlutur frammi
^yvir hinni ströngu húsmóður sinni.
»Eg — sá — hana — rétt áðan •—•
hún var — þá hérna — úti á túninu,:<
stamaði Soffía.
»En hvar er hún nú?« var næsta
spurningin. Peirri spurningu átti Soffía
erfitt m!eð að svara, vegna þess, að
^ún hafði enga hugmynd um, hvar
Kúna litla var niðurkomin. Satt að
se?ja hafði Soffía ekki verið að líta
eftir Rúnu litlu, heldur að lesa skáld-
s°Su, á meðan frú Steinvör svaf mið-
úegisblundinn.
»Hvar er hún n<íma?« spurði frúin
aftur og leit óblíðum augum á Soffíu.
»Ætli hún sé — ekki einhversstað-
ar hérna úti — á túninu,« sagði Soffía
vandræðalega.
»Þetta er ekkert svar,« sagði húsmóð-
lr hennar. »Þegar ég spyr yður um
^arn, sem þér eruð meðal annars ráðin
Þess að líta eftir, þá má ekki minna
vera, en að þér getið svarað spurning-
um vífilengjulaust. — Hvar er barnið?.«
Soffía sá þann kostinn vænstan, að
stóinþegja, og húsmóðirin hélt áfram
nieð vaxandi ákefð:
»beinast í dag áminti ég yður um
hetta, Soffía! Ég sagði yður það ber-
ega, að ég vildi alls ekki að bróður-
úóttir mín legði lag sitt við krakka
hér — þeir eru miður góðir félagar fyr-
ir barn eins og Rúnu litlu. — — Eg
hugsaði, að þér væruð svo viti borin
stúlka, Soffía, að þér skilduð annað
eins og reynduð að gera eins og yður
er sagt. Ég ætlast til þess, að teknar
séu til greina. þær reglur, sem ég set,
á meðan ég veiti heimili bróður míns
forstöðu, — og þá allra helzt, þegar
í hlut á einkabarnið hans.« — Frh.
Sælir eru miskunnsamir
Eftir M. Willer.
Kristján litli Ölafsson var ágætis
piltur. Móðir hans bláfátæk og rauna-
mædd varð að þola ilt atlæti af manni
sínurn, sem var mjög drykkfeklur, en
mörgum sinnum hlaut hún huggun og
uppörfun við það, er elzti sonurinn
hennar, hann Kristján, kom til hennar,
vafði örmunum um hálsinn á henni og
kysti .hana.
Drenginn langaði oft til að hug-
hreysta hana mömmu sína, en oftast
gat hann ekki fundið orð til þess aó
lýsa því, sem í hjartanu bjó. Hann
reyndi því, í þess stað, að hjálpa henni
og vera henni til þægðar í öllu, sem
hann gat.
Þegar skólatímanum var lokið, þá
vann hann í verksmiðju og vann sér
inn dáiitla peninga með því móti, og
var það mikil hjálp fyrir móðir hans.
Faðir hans eyddi öllu, sem hann vann
fyrir í svall og drykkjuskap, svo ves-
lings kon'an hans; og börnin urðu oft að
líða af hungri og kulda þess vegna.
Svo bar það við einn daginn, rétt áð-
ur en verksmiðjunni var lokað, að Krist-
jáni var litið út um gluggann, og sá þá,
að uppþot var á götunni úti fyrir.
Stór hópur d.rengja elti drukkinn
mann, er slangraði eftir götunni, með
ópum og óhljóðum.