Ljósberinn - 18.02.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
31
SÖGURNAR HENNAR MÖMMU
Kórónan undursamlega.
Þ.rem dögum síðar var veizla mikil í
höll kóngsins, því riddari nokkur hafði
látið það berast, að hann, ásamt tveim-
ur félögum sínum, hefði drepið drek-
ann mikla og væri þeirra nú von til
hallar kóngs með .hina undursamlegu
kórónu, en hann krafðist að launum,
að fá kóngsdóttur,
Dauðakyrð var í höll kóngsins, er
Hddarinn, ásamt hinum tveim vinum,
gekk inn hallargólfið og fyrir kóng, þar
sem hann sat í hásæti sínu og dóttir
hans við hlið honum.
En er þeir höfðu staðnæmst Erammi
fyrir hásætinu, stóð kóngsdóttirin upp
og' mælti:
»Me:nn þessir eru svikarar, þeir hafa
ekki drepið drekann.«
Riddararnir sýndu þá kórónuna, sem
merki þess, að þeir segðu satt.
»Kórónunni hafið þið á einhvern hátt
stolið frá hinum vaska sveini, er drap
drekann. Betur að hann væri kominn,
SVO að ég gæti vottað honum. þakklæti
mitt.«
En svikararnir sóru og sárt við lögðu,
að þeir hefðu drepið drekann, og kóngs-
dóttirin hlyti að vera biluð á geðsmun-
unum. Og kóngur vissi ekki hvað gera
skyldi, því hann hafði lofað, að sá skyldi
fá dóttur hans, sem dræpi drekann, svo
þetta var vandamál mikið,
Þá var hurðinni hrundið upp og inn
kom ungur maður, tötrum klæddur og
mjög torkennilegur. En kóngsdóttirin
hekti hann strax.
»Hér er sá kominn, er drap drekann!«
hrópaði hún og gekk til móts við komu-
mann og leiddi hann að hásæti konungs.
»Eg er sá, er drap drekann,« mælti
þá kóngsson, því þetta var hann, sem
þarna var kominn. »Menn þessir réðust
á mig og rændu mig kórónunni og skildu
mig éftir nær dauða en lífi. Nú munu
þeir skýra frá, hvernig þeir réðu drek-
anum bana, og ég mun skýra frá,
hvernig ég drap hann. Svo sendir kóng-
ur menn til að rannsaka, hvorir hafi á
réttu að standa,«
»Ég d,rap hann með sverðinu mínu,«
hrópaði riddarinn.
»Ég fleygði flösku í gin hans, svo
hann kafnaði,« mælti kóngsson.
»Ég sá hann gera það,« mælti kóngs-
dóttir; »ég var fátæka stúlkan, sem
hann frelsaði. Nú tilheyra honum laun-
in: kórónan undursamlega, og alt það
sem henni fylgir.«
öll hirðin hrópaði nú húrra, svo höll-
in lék á reiðiskjálfi, en ræningjarnir
létu fætur forða sér út, og sáust aldrei
framar. En þegar sár kongssonar voru
gróin, var slegið upp dýrlegri veizlu og
gekk hann þá að eiga kongsdóttur, og
var þar g'leði og jlaumur. Unnust þau
ætíð hugástum og voru elskuð og virt
af þegnum sínum.
-----------------
Ilnim þekti liann.
Kennaii: »Athugaðu nú vel þetta litla deil-
ingardæmi, Dabbi minn. Itf hún systir þiu
fær 8 kökur, sem htin á að skifta jafnt milli
ykkar tveggja, hvað fær þú þá margar?«
Dnlilii: »Ég fæ enga.«
Kennarinn: »Hvað ertu að segja, drengur?
Ég hélt þú fengir fjðrar.«
Dnliiii: »Nei. En það er auðheyrt, að þér
þekkið ekki hana systur mína.«