Ljósberinn - 25.02.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
að hann bróðir hennar skyldi geta þolað
þetta kofaskrifli svo að seg'ja fast við
húsvegginn hjá sér?
Hún hafði oft talað um það við hann,
en svarið altaf verið hið sama hjá hon-
um: »Hvað ætli ég geti verið að hrekja
þau burt!«
Prænka áleit að þau gætu fengið
rniklu betra húsrúm annarsstaðar, og
benti bróður sínum á það, en hann
sagðist ekki mundi ganga á bak orða
sinna við þau, þarna vildu þau helst
vera og í kofanum máttu þau hýrast,
a meðan þau óskuðu þess sjálf.
Prænka varð aldrei sérlega hýr á svip-
]nn, þegar hún fór að hugsa um sérvizk-
una í gömlu hjónunum, og nú var hún
komin alla leið heim að húsdyrum
þeirra! Og þegar hún stóð hjá torf-
veggnum og horfði á dyrnar, sem virt-
ust altof lágar til þess að hún kæmist
lr)n um þær með ptóra hattinn sinn
kannst henni það hreint og beint
hneyksli að láta kofann standa þarna
'íog'inum lengur.
Og hingað vildi Rúna litla fyrir hvern
uiun fara!
Bæjardyrahurðin var opin, og sýslu-
fnannssystirin gægðist inn fyrir. övíst
Vav að hurðarskríflið þyldi að hún
dræpi að dyrum, það marraði í hjör-
unum, er hún ýtti henni inn. Hún tylti
íætinum á rakt moldargólfið í fordyri
gamla hússins, sem var algerlega full-
skipað, er frænka var komin inn í það.
Og svo drap hún að innri dyrunum.
Gamla konan, sem kom til dyra, varð
f'eimin, þegar hún sá hver kominn var,
°8' hneigði sig djúpt umleiðoghún sagði:
>;>Komið þér sælar og blessaðar. Þér
uiunuð vera systir sýslumannsins, sem
Vlð eigum svo mikið að þakka, — má
bjóða yður inn í hreysið? Ég veit, að
|lann Jóakím minn langar til að taka
1 hendina á yður. -— Gerið þér svo vel.
Það er auðvitað ekki boðlegt fyrir svona
39
fólk, en ef þér líkist öðlingnum lionum
bróður yðar, þá takið þér ekki til þess.
Varið þér yður, dyrnar eru svo lágar.«
Jóakím hallaðist upp að herðadýnu
í rúmi hjá glugganum. Hærurnar féllu
honum silfurhvítar um háls og herðar;
í sólarbirtunni voru þær eins og geisla-
baugur um höfuð gamla mannsins, og
varpaði einskonar helgihlæ á ásjónu
hans.
' »Það er systir sýslumannsins okkar,
sem komin er!« hrópaði Oddný í eyra
hans. »Þau eru lík í því sem gott er,
hún er nú komin blessuð manneskjan,
til þess að heilsa upp á okkur gömlu
skörin, í gamla húsinu.«
»Veri hún velkomin í Drottins nafni,«
sagði Jóakím hátíðlega og rétti fram
hvíta, titrandi hönd.
»Hann er blindur, auminginn,« hvísl-
aði Oddný að frænku.
Frænka tók í hönd gamla mannsins
með glófaklæddri hönd.
»Sælar og blessaðar,« sagði .Jóakím.
»Það er gleðiefni fyrir okkur, að þér
gangið undir okkar þak.«
Oddný kom með stól og setti hann
hjá rúminu, strauk vandlega af hon-
um með lófanum og bauð frænku til
sætis; hún færðist undan, en tylti sér
þó á stólinn.
»Ég var nú eiginlega að líta eftir
henni Rúnu litlu, bróðuraóttui' minni.«
»Blessuðum litla ljósálfinum, sem er
stundum að hoppa hérna um túnið,«
sagði Oddný brosandi. »Undur er hún
indæl! Oft hefir mig langað til að kalla
á hana og stinga upp í hana sykur-
mola. Börn eru altaf börn. Og ekkert
er jafn elskulegt og börnin, þegar þau
eru góð. — Er hún nú eina barnið
hans?«
»Já,« svaraði frænka.
»Og hann er ekkjumaður! Furða er
þó hann hafi dálæti á barninu. Það er
líka auðséð á öllu, að hann lætur sér