Ljósberinn - 04.03.1933, Blaðsíða 8

48
LJÓSBERINN
settu þau kpngsóttur cg Kvik í lítinr.
bát og héldu svo áfram ferðinni. Pau
ætluðu svo að seg'ja kcngi i áfuglanna,
að dóttir þeirra væri kongsdóttirin, en
hún var næstum herfa að ásýndum.
Frh.
Framhald frá hls. U6:
Maðurinn leit til hans háðslega 02;
sagði:
»0, hafa þeir nú náð tökum á þér!«
Þá sá maðurinn blika á tár í auga
drengsins og lét þá tilleiðast, rétti fram
fæturna og lét drenginn bursta skóna.
Mörgum árum síðar, sat skóburstar-
inn sami í kirkju, þá orðinn fullorðinn
maður, og hlustaði á ræðu prédikara.
Presturinn sagði meðal annars frá
sínu fyrra lífi, að hann hefði verið fjar-
lægur Guði. En jóladagsmorgun einn
hefði barnslegur vitnisburður lítils skó-
burstara fengið sig til að fara að hugsa
um Guð og sál sína. Síðan sagði hann
frá framanrituðu atviki.
»Með þessu móti náði Guð tökum á
hjarta mínu og gerði mig að nýjum
manni,« mælti hann að endingu.
-----<*«**—---
Kin al' fyrstu vísum .Túnasor Hallg'rfmssonai':
í fjósiö er svo furðu langt,
fœ ég varla ofan i mig;
æi, lífið er svo svangt,
en enginn étur sjálfan sig'.
Innhelmt
verður fyrir 1. ársfjórðung nú um næstu helgi.
Þá hafa drengirnir, sem bera blaðið, með .sér
kvittun fyrir fyrsta ársfjórðung. Mikið kæmi
sér vel, ef innborgunin gengi greiðlega.
Kæri kaupandi! Getur þú haft kr. 1,25 til
reiðu handa drengnum, þegar hann kemur
með blaðið næst? Þú hjálpaðir Ljósberanum
mikið með því.
P *
Irójlsihr sltemtn. «
H.iálpin liennar íiiöinmu.
Ella litla var að hjálpa mömmu sinni að
búa til matinn. Þurfti þá mamma hennar
að bregða sér frá dálitla stund og bað Ellu
að sjóða 5 egg á meban. Þegar hún kom aft-
ur, hafði hún soðið eggin 25 mínútur. »Hvers
vegna gerðirðu þetta?<-< spurði móðir hennar.
»Þú hefir sagt mér, að það eigi að sjóða
egg 1 5 mínútur. Og þegar eggin .voru nú
5, þá hélt ég að sjálfsagt væri að sjóða þau
í 25 mínútur,« sagði Ella.
Blaðra á loftferðalagi.
Mörg börn kannast við þunnu og léttu
marglitu blöðrurnar, sem hafðar eru að leik-
fangi, einkum í kaupstöðum. Ef þær eru fylt-
ar léttu loftefni, geta þær borist hátt í loft
upp og farið langar leiðir yfir lönd og höf.
Þýzkur kaupmaður gerði það að gamni sínu,
að hann festi nafnspjald sitt með heimilis-
fangi við eina slíka blöðru og bað finnand-
ann að gera sér viðvart og láta sig vita, hvar
hún fyndist. Eftir nokkurn tíma fékk hann
nafnspjaldið endursent. Hafði blaðran kom-
ið niður á skip, sem var á ferðalagi við
strendur Suður-Afríku! Svo víðförul hafði
hún orðið.
Fögur mlnningaroi'ð.
f bakkahalla i gömlum kirkjugarði rnóti
sól og suðri var barnsleiði undir stóru eski-
tré. Öllum var auðsætt af stærð leiðisins,
að þar hafði barn verið lagt til síðasta svefns.
Ofurlítill kross stóð á leiðinu og á hann
voru höggvin þessi orð:
ÞEG-
AR
VIÐ
VORUM MEÐ HENNI, ÞA ATT-
UM
VIÐ
HÆGRA
MEÐ
AÐ
VERA
GóÐ.
Væri ekki gott, ungu vinir, ef hægt væri
að segja þetta um okkur, þegar við erum
komin undir græna torfu?
PRENTSMIÐJA JóNS HELGASONAR.