Ljósberinn - 11.03.1933, Blaðsíða 4

52
LJOSBERINN
»Ég' var að segja henni frá henni
Diddu litlu,« svaraði Oddný. »Og sýna
henni myndirnar, sem við eig'um af
henni.«
»Æ, því varstu að því, Oddný mín?«
spurði Jóakím raunamæddur. »Við ætt-
um ekki að tala um hana við neinn,
nema föðurinn okkar á himnum.«
»Já, en þú seg'ir nú stundum, góði
minn, að hann noti góða menn okkur
til hjálpar. Veiztu nema hann hafi
einmitt sent þessa konu, frúna systur
sýslumannsins, okkur til hjálpar i þessu
efni, sem hefir verið okkar mesta sorg.«
Jóakím hristi höfuðið efablandinn.
»Diddu litlu sé ég' ekki framar i
þessu lífi,« sagði hann stillilega.
»Því miður er ég ósköp vonlítil um
það líka, Jóakím minn,« sagði Oddný og'
tylti sér á rúmstokkinn hjá honum.
»En samt á ég' bágt með að sleppa
voninni alveg.«
»En hvernig getur þér dottið það i
hug', Oddný mín, að frúin, sem kom
hérna í dag geti gert nokkurn skapað-
an hlut-------«
Jóakim þagnaði í miðju kafi, því að
Oddný greip fra,m í fyrir honum.
»Til þess að hafa upp á Diddu? Ekki
væri það alveg óhugsanlegt, Jóakim
minn.« sagði hún og' var fljótmælt. »Hún
sem hefir farið svo víðá og verið ytra
svo á.rum skiftir. Ég held að hún þekki
veröldina ofurlítið meira en við, sem alt-
af höfum setið á sömu þúfunni! —«
»En þó það!« sagði Jóakim. í hálfgerð-
um gremjuróm. »Hvað ætli hún viti um
barnið okkar fyrir því, og hvað ætli
hún kæri sig um að vita um það!«
»Mér heyrðist nú einmitt að hana
langaði til þess,« sagði Oddný, en garnh
maðurinn greip óðara fram í fyrir
henni:
»Já, af eintómri forvitni, auðvitað!«
sagði hann háðslega.
»Segðu nú ekki þetta, Jóakim minn!«
sagði Oddný og' klappaði á vangann á
manni sínum. »Ég veit að sönnu að þér
fellur illa að tala um Diddu okkar við
ókunnuga, en ef að hún kynni að geta
lesið eitthvað það út úr bréfunum
barnsins, sem kynni að gefa okkur vís-
bendingar um — um —«
»Um hvað hefir orðið af henni?«
tók Jóakim til máls.
»Já, einmitt um það,« svaraði Odd-
ný. Þess vegna langar mig til að hún
lesi bréfin. Hún skilur þau kannske
betur en við.«
Jóakim hristi höfuðið.
»Blessað barn ertu altaf, Oddný
mín,« sag'ði hann góðlátlega og brosti
við. »Hvað ætli þýði að sýna henni bréf-
in? Hvern varðar um bréfin hennar
Diddu okkar? Auminginn! Hún ætlað-
ist víst aldrei til að aðrir sæju þau en
pabbi og mamma! Pabbi og mamma
sem ekkert gátu liðsint henni þegar
hún þurfti mest á því að halda!«
Það var gráthljóð í rödd gamla manns-
ins; Oddný tók hönd hans þegjandi, og
þannig sátu þau um hríð og héldust í
hendur, en tárin í augum þeirra túlk-
uðu það sem í huganum bjó. -—
»Á ég þá ekki að þiggja tilboð henn-
ar?« spurði Oddný því næst.
»Því ræður þú sjálf, Oddný mín,«
svaraði maður hennar með hægð. »Ef
þér er einhver léttir í því, að f.rúin lesi
bréfin, þá vil ég ekki koma í veg fyrir
það, enda þótt ég hafi enga trú á því,
að það beri árangur.«
Frú Steinvör stikaði stórum og
stefndi að Hóli.
Hún hafði aldrei komið þar og þótti
í rauninni furðu sæta, að hún var á
leiðinni þangað. Frænka vandi yfir
höfuð ekki komur sínar á heimilin í
kaupstaðnum, allra sízt á minniháttar
heimilin svokölluðu. Hún virti húsið
fyrir sér álengdar. Það var lítið og
óásjálegt að öllu leyti, enda af vanefn-