Ljósberinn - 18.03.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
59
— Og svo skapaði Guð manninn í sinni
mynd. Pað er að segja: Hann skapaði
okkur þannig, að við gætum lært að
Hfa í samfélagi við hann í trú og bæn.
Það geta engar aðrar skapaðar skepn-
ur á jörðunni, og þar í er fólginn hinn
mikli munur milli manna og dýra.
Við getum verið með dýrunum, um-
gengist þau og þau orðið okkur til mik-
illar ánægju, t. d. hundar og hestar,
kýr og kindur; og það er ótrúlegt, hve
mikið er hægt að kenna þeim.
En að trúa á Guð og biðja hann —•
það getum við aldrei kent þeim. Það
geta aðeins mennirriir lært.
Dýrin geta að vísu lært að biðja, en
þau biðja aðeins okkur, mennina.
Eg átti einu sinni hund, sem hét
Hreimur. Hann sat æfinlega hjá mér,
meðan ég var að borða matinn minn,
og við hvern einasta bita, sem ég tók,
bað hann mig og sárbændi, bæði með
augunum og munninum: »Ö, gef mér nú
ofurlítinn bita!«
Með mikilli fyrirhöfn tókst mér líka
að kenna rionum ýmsar listir. En trúa
á Guð — það gat hann auðvitað ekki
lært.
Þið vitið, að hesturinn er hyggin
skepna. Já, hann er oft hygnari en eig-
andi hans. Eg hefi oft vitað menn
drekka frá sér vitið; en það hefi ég
aldrei séð hest gera. Svo heimskur er
enginn hestur!
Þegar ég var prestur i Seljadal, átti
óg brúnan klár, sem mér þótti mjög
vænt um.
Það var góður gripur og þægur, skal
óg segja ykkur. Hann hafði aldrei nein
rimyrði um að aka mér, þó hann yrði
að gera það því nær daglega. Auðvit-
að gat hann ekki talað —: bara snörlað
rámri röddu: »hne — hne — hne«, —
er> ég skildi altaf hvað hann meinti.
Þegar búið var að beita, honum fyrir
vagninn og ég kom ferðbúinn, leit hann
til mín og snörlaði: »hne — hne — hne«.
Og hvað haldið þið að hann hafi vilj-
að þá? Eg vissi það vel: »Gef mér syk-
urmolak og auðvitað fékk hann mol-
ann. —
Og hve skynugur hann var! Hann
vissi það, að ég var enginn ökumaður,
og þess vegna gekk hann alveg eins
jafnt og örugglega, þó að ég legði taum-
inn um hálsinn á mér og færi að lesa
í bók.-------
Og þegar við vorum komnir á kirkju-
staðinn og búið var að láta Brún inn,
kom ég stundum til hans, áður en ég
fór í kirkjuna, klappaði honum á vang-
ann og sagði: »Líði þér nú vel vig hafr-
ana þína, nú fer ég í kirkju.«
»Hne — hne — hne«, snörlaði hann,
og það var sama sem hann segði: »Eg
þakka, þakka, þakka!« — Og svo leið
okkur vel, hvorum á sínum stað: mér
í kirkjunni, honum í hesthúsinu. — En
hvað hefði Brúnn átt að gera í kirkju?
Ekki gat hann lært að syngja sálma
eða biðja bænir, né heldur að trúa á
Guð, eins og við.
Og nú eru þetta orðin, sem ég bið
ykkur að læra í dag, kæru börn:
Guð skapaði manninn eftir sinni
mynd.
Hann skapaði ykkur, til þess að þið
skylduð verða elskuleg börn hans. Þess
.vegna voruð þið líka sem smábörn gef-
in Jesú; og nú skuluð þið læra af hon-
um að trúa á Guð, ykkar algóða Föður
á himnum. Annars verðið þið lík dýr-
unum, en ekki eins og Guð ætlast til
að þið verðið.
Sá maður, sem ekki trúir á Guð, hann
er líkastur því, sem hann væri fatlað-
ur. Það er hvorki fótur né hönd, sem
hann vantar, heldur hefir hann glatað
því mesta og besta, sem hann gat átt:
barnarétti sínum á himnum.
Það er vegsemd okkar, kæru börn,