Ljósberinn - 25.03.1933, Blaðsíða 2

66
LJÖSBERINN
Dýrð hans.
(Sunnudagaskólinn 26. marz 1933)
Texti: Mark. 9, 2—8.
Minnisvers: Jóh. 1, 14 b.
Sástu dýrð hans.
Nei.
En Jóhannes sá dýrð hans. Pétur og
Jakob líka. Hvernig var hún. Hún var
eins og dýrð eingetins sonar frá föður,
eins og dýrð guðssonar. Fötin hans
breyttust, urðu hvítari en alt, sem hvítt
er. Pétur varð alveg utan við sig. Þá
kom Guð sjálfur. Þeir sáu hann ekki,
en heyrðu til hans. Hann sagði þeim,
að Jesús væri sonur sinn. Var það ekki
gleðilegt fyrir Jesúm, að Guð skyldi
segja þetta? En hvað var það fyrir læri-
sveinana? Pétur hafði ávítað Jesú fyr-
ir orð hans nokkrum dögum áður. En
nú kom Guð og sagði: »Hlýðið á hann.«
Hlustið á Jesúm! Hann segir margt
fagurt. Og það sem mest er um vert.
Orð hans eru líf. »Sá sem heyrir orð
mín og trúir þeim sem sendi mig, hef-
ir eilíft líf og kemur ekki til dóms,
heldur hefir stigið yfir frá dauðanum
til lífsins.« Það borgar sig að hluta á
Jesú. Það er hvorki meira né minna en
það, að sá sem það gerir, getur ekki
dáið. Þó að líkaminn deyi, deyr hann
ekki samt. Hann skiftir aðeins um sæti.
Er það ekki dýrðlegt?
Þetta sáu þrír menn: Pétur, Jakob
og Jóhannes. En þetta fær hver ein-
asti maður, sem trúir á frelsarann, að.
sjá. Þú líka. Meira en það. Þú færð að
vera um alla eilííð hjá Jesú.
En heyrirðu orð hans? »Syndga þú
ekki framar.« Orð hans eru líf, ef þú
trúir. Hlustum, trúum og lifum.
-----•>«><•------
Ibúar Lundúnaborgar eru nú um 8 miljðn-
ir, en voru 150 þúsund fyrir 300 árum.
Barn til móður.
Mín ástfólgna móðir,
þú íslenzka þjóð,
þú ert nú sem stendur
á fallhœttri slóð.
Þá fölnar þnn œska
og dvínar þín dáð,
ef Drotni þú liafnar
og allri hans náð.
Því gef ég þér, móðir,
mig allan í arf;
þú átt, vegna Drottins,
mitt líf og mitt starf;
sem mustarðskorn er það
í augum mér nú,
en upp mun það koma,
sem sáð er í trú.
Vonglaður sáðmaður vakir og sefur,
vöxt og afl himininn sœðinu gefur.
B. J.
----*XS>^------

Friileitiir oj slptu. |
Alirif ving-jarnlegra orða.
Kntur sjómaður gekk eftir götú. Sá hann
þá gamla konu, sem bar mjólkurkrukku. Hon-
um datt í hug að striða henni dálítið. Um
leið' og hann gekk frani hjá henni, rak haim
olnbogann I krukkuna, svo að hún datt niður
og brotnaði. Hann hélt nú að konan mundi
verða vond og skamma sig, en í stað þess fór
hún að tína upp brotin og sagði vingjarn-
lega, en þó alvarlega, við sjómanninn: »Guð
fyrirgefi þér syndir þínar jafn fúslega og ég
fyrirgef þér að þú gerðir mér mein.« Hann
iðraðist þess, sem liann haði gert, fékk gömlu'
konunni peninga og lofaði að gera þetta aldr-
ei oftar.
Afi: »Hvers vegna horfirðu svona mikið á
mig, Mangi minn? Er ekki andlitiö á mér
i góðu lagi?«
Mangi: »Nei, það er orðið svo hrukkótt, að
þú ættir að biðja hana mömmu að bera á
það pressujárnið sitt.«