Ljósberinn - 25.03.1933, Blaðsíða 3

67
LJÖSBERINN
Lotta stóð nærri því á öndinni af
hlátri, á meðan hún var að koma Rúnu
í buxurnar hans Pésa, og troða henni
í peysugarminn hans, sem var mikils
til of þröngur á, hana. Hún hló þá svo
dátt, að undir tók í öllu húsinu.
»A1—dr—ei á æfi mi—inni hef—i ég
séð aðr—a —■ eins — fí—g—úru,« stam-
aði hún á milli hláturskviðanna, »nei — -
R—úna — ef þ—ú —- sæ—ir sjálfa
þig!-----«
Rúna leit þá í spegilinn og sá þar
raynd sína, sem óneitanlega var all-
brosleg, enda hló hún hjartanlega Lottu
til samlætis. Reyndar þótti henni nóg
11 m, þegar Lotta kom með g'úmmístíg-
vélin hans Pésa, til þess að færa hana
* þau; því henni ofbauð hvað þau voru
éhrein, en Lotta sagði að þau væru al-
Veg' ómissandi, úr því hún væri á ann-
að borð að fara v strákaföt. Rúna litla
lét það þá svo vera, en hún var þó ekki
Sem ánægðust með fótabragðið á sér,
Þeg'ar henni varð litið á kámugu stíg-
Velin hans Pésa, og ósjálfrátt hugsaði
hún til frænku sinnar. —
Hvað mundi hún segja ef hún væri
homin og sæi bróðurdóttur sínar í þess-
Ura búning? Það fór allra snöggvast
Wiotageigur um Rúnu litlu, þegar þess-
ari hugsun brá fyrir, en hún huggaði
sJalfa sig brátt, fullviss um, að alls eng'-
llr hætta væri á, því að frænka henn-
ar sæi hana í görmunum hans Pésa.
Lotta lagði smiðshöggið á starfa sinn
með því, að troða prjónahúfutetri á
höfðið á Rúnu. Húfan huldi gyltu lokk-
ana alveg, og andlitið að miklu leyti,
svo að jafnvel kunnugir hefðu tæplega
getað áttað sig' á því að litli snáðinn með
stóru prjónahúfuna, væri hún Rúna
litla dóttir sýslumannsins. Lotta þótt-
ist afa leyst starfið mjög vel af hendi,
og var hin hróðugasta.
»Bara að ég gæti komið með ykkur,«
sagði hún, »til þess að sjá hvernig Ellu
verður við!«
En þá ánægju gat Lotta ekki veitt
sér, vegna þess að litla barnið hafði
vaknað við hávaðann og skvaldrið í
börnunum, og grét nú sem ákafast í
vöggunni sinni. Lotta reyndi til að
hugga barnið og láta það hætta að
gráta; mamma hennar lagði jafnan
ríkt á við hana um að gæta litlu syst-
ur sinnar vel. Lotta var fús til þess,
henni þótti svo undur vænt um systur
sína. En að þessu sinni var það nærri
því ofraun fyrir Lottu að verða eftir
hjá henni, á meðan Rúna og Pési brugðu
sér út í Hólskot til hennar Ellu.
Ætli það verði annars' ekki óhætt að
fara með þeim?
Lotta leit á barnið, og hún leit á þau
Rúnu og Pésa, sem stóðu hvert við hlið-
ina á öðru, jafn hátíðleg í bragði og
ættu þau að sýna sig á leiksviði frammi
fyrir fjölda áhorfenda. Lottu fanst