Ljósberinn - 25.03.1933, Blaðsíða 4
68
LJÖSBERINN
frei.stingin býsna þung, og' sárnaði það
æ meir að verða að fara á, mis við
gamanið sem beið þeirra í Hólskoti.
En litla barnið tók ekkert tillit til
þess þó Lottu langaði út í Hólskot. Pað
grét hástöfum og heimtaði vægðarlaust
pelann sinn, er því miður var ekki í
sem beztu lagi, sökum þess að Lotta
hafði látið hann eins og sitthvað fleira
sitja á hakanum, því þó Lotta væri yfir
höfuð bezta stúlka, hætti henni samt
sem áður við að gleyma skylduverkunum,
þegar leikirnir voru annars vegar. Og
að þessu sinni hafði hún vanrækt ým-
isleg störf, sem mamma hennar fól
henni á hendur að Ijúka við, áður en
hún kæmi heim frá vinnunni. Á eldhús-
borðinu voru enn þá óþvegin matarí-
lát frá miðdegis-verðinum og barna-
fötin voru óþvegin, sömuleiðis eldhús-
gólfið, því Lotta hafði hugsað sem svo,
að hún gæti gert þetta alt saman seinna.
Hún þreif nú litla barnið upp úr
vöggunni og hentist með það í fanginu
fram og aftur um gólfið, í þeirri von,
að með því tækist bezt að sefa grát
þess, því tækist það var Lotta ekki öld-
ungis vonlaus um að hún gæti skotist
sem allra snöggvast, aðeins örfá augna-
blik, út að Hólskoti. Það var örlítill
spölur þangað, hún gat komið svo að
segja á sömu stund aftur.
En barnið hélt áfram að gráta, hvern-
ig sem Lotta hossaði því, iog loks sagði
Pési að hann biði ekki lengur eftir
henni.
Veslings Lotta varð því að láta sér
nægja að horfa á eftir Rúnu og Pésa.
á meðan hún gat séð til þeirra. Og
vissulega var gaman að sjá þau!
Pétur spígsporaði hnakkakertur og'
hróðugur á svipinn, eins og hann fyndi
töluvert til sín, og Rúna litla átti fult
í fangi með að fylg'ja honum eftir í
gúmmístígvélunum, sem hún kunni svo
illa við, af því að hún var óvön að
hafa þess háttar skófatnað á fótunum.
Hvernig ætli henni Ellu verði við,
þegar þessir gestir koma til hennar?
Lottu er sem hún sjái hana, þegar Pési
vindur sér inn á gólfið með Rúnu í
eftirdragi svona til fara! Ö, hvað það
hefði verið gaman að sjá það! Og Lotta
veltist um í hlátri.
En skyndilega hættir Lotta að hlæja,
og verður há-alvarleg á svipinn.
Hvað sér hún út um gluggann?
Hún trúir því reyndar tæplega, og
heldur að það hljóti að vera missýning,
en hún sér ekki betur, en að það sé
hún frú Steinvör, frænka hennar Rúnu,
sem kemur labbandi heim hlaðið!
Lotta heldur niðri í sér andanum.
Hvað á hún nú að taka til bragðs?
Hvað á hún að segja, þegar spurt verð-
ur um Rúnu? Því vitanlega spyr frúin
um Rúnu.
Rétt á eftir er drepið harkalega að
dyrum. Frh.
BARNALJÓÐ
Ljósliœrð og lítil mey
leikur sér uvi græna hjalla,
klifrar yfir klettastalla,
af veröldinni veit hún ei.
Syngjandi, góð og glöð
gengur um húsið inni,
margt hjálpar mömmu sinni,
alt sé í reglu og röð.
Kvöldsins er kemur húm,
hvíslandi lújótt hún biður:
»Drottinn, þín dýrð og friður
signi mig, sceng og rúm.'«
Guðrún Jóhannsdóttir,
frá Brautarholti.