Ljósberinn - 25.03.1933, Blaðsíða 7
L JÓSBERINN
71
leiddist frændi sinn, þegar hann var
þannig á sig kominn, þótti hann erf-
iður viðfangs og ómannlegur og lagði
oft fast að honum að drekka ekki. Hann
hafði líka orðið þess var, að það sem
frændi hans kom með að heiman, til
að verzla með, og hann átti að kaupa,
fæði og klæði fyrir handa konunni og
börnunum, sem bjuggu heima við þröng-
an kost, fór oft að mestu leyti fyrir
vín, og hestarnir hans áittu oft ilt, voru
svangir og kaldir og hirðingarlausir.
Þetta og margt fleira vissi Einar litli,
og hann langaði svo innilega til að ráða
bót á því. Og eitt sinn, þegar frændi
hans kom í kaupstað og gisti hjá for-
eldrum hans, fékk hann hann til að
lofa sér því, að bragða ekki vín dag-
inn eftir. En Einar vissi, að frændi
hans myndi fljótt gleyma loforðinu, ef
ekki yrði litið eftir honum, og þess
vegna klæddi hann sig snemma morg-
uninn eftir og fylgdi frænda sínum eft-
ir, þegar hann fór til að verzla. Veðr-
ið var kalt, en drengurinn lét það ekki
á sig- bíta. Hann fylgdi frænda sínum
eftir búð úr búð allan daginn og hafði
nákvæmar gætur á honum. Tvisvar ætl-
aði hann að bragða á flösku hjá kunn-
ingja sínum, en þá gekk Einar litli til
hans, tók í handíegg hans og sagði:
»Manstu, frændi, hverju þú lofaðir
naér í gærkveldi?« Og frændi hans hætti
við að súpa á flöskunni í hvorttveggja
skiftið.
Um kvöldið kvaddi Einar frænda
S1nn, þegar hann lagði af stað heimleið-
ls, ódrukkinn, með klyfjaðan hest af
nauðsynjum handa heimilinu og glaðari
1 huga en nokkru sinni fyr. En Einar
btli lagðist þreyttur til svefns, enda
hafði hann int það dagsverk af hendi,
sem fullorðna fólkið treystist ekki til að
gera. Og það, sem hjálpaði honum til
að inna þetta dagsverk af hendi, var
sterkur vilji og óbilandi áhugi til að
fylgja áformi sínu, þó við erfiðleika
væri að stríða.
Halldór Friðjónsson,
frá Sandi.
Ljósberinn þakkar hér með hinum unga og
áhugasama bréfritara bœði fyrir bréfið sjálft
og söguna, og lætur hann hér með vita það,
að honum þykir sagan falleg og lærdómsrík,
og verð þess, að sem flestir lesi hanai
Ljósberinn væntir þess, að höfundur sög-
unnar misvirði það ekki, þótt hann birti sög-
una, að ósk hins unga pilts.
----•-«€»«>--
Litla bókin breytti öllu.
Barnavinur einn segir svo frá ferða-
lagi sínu um Austursveitir:
Á einum viðkomustaðnum heyrði ég
kallað^ barnskærum rómi:
»Viljið þér kaupa blöðin nýútkomin?«
Það var eitthvað í rómi litla drengs-
ins, sem vakti athygli mína. Hann var
stóreygður og móeygður og fölur og
magur í andliti og mátti af því ráða,
að hann ætti við þröngan kost að búa.
»Hvað heitir þú, drengur minn?«
spurði ég og rétti fram hendina eftir
einu blaði.
»Ég heiti Hans^« sagði hann, ættar-
nafnið heyrði ég ekki.
»Ertu læs?«
»Já, í skóla geng ég þó,« svaraði
Hans.
Þó drengurinn væri fátæklega til fara
og gengi á gatslitnum skóm, þá var
svipurinn einkar göfugur. Og skyrtu-
kraginn hans var mjallahreinn og hreinn
var hann í framan og á höndunum. I
þeim sömu svifum blés bifreiðin til
brottfarar og þá datt mér í hug, að ég
skyldi taka Nýjatestamentið mitt í fall-
egu bandi og gefa drengnum, og sagði:
»Þú lest víst þessa bók, Hans, er það
ekki áreiðanlegt?«