Ljósberinn - 01.04.1933, Blaðsíða 3

L JÖSBERINN
75
Q
Smja efiir
GtiuSirunu CaiíMscloíiur,
__ vi4uð fyrír

,,I*)QSberann
u
Lotta lagði ungbarnið í vögguna og
stakk snuðinu upp í það. Til allrar ham-
ingju var það hætt að gráta í bili, og
gerði sér gott af tómri tottunni.
Lotta breiddi nú í snatri yfir rúmin.
þau voru öll meira og minna bæld og
litu alt annað en hreinlega út; svo ýtti
hún hinu og öðru rusli, sem var á tjá
og tundri, hér og hvar í herberginu,
út í horn til þess að það bæri minna
á því, þvínæst fór hún með hálfum huga
til dyra.
Frú Steinvör stóð á miðju eldhúsgólf-
inu, hávaxin og mikilúðug, er Lotta kom
fram fyrir. Pað þurfti alls enga skarp-
skygni til að sjá hvernig henni gazt að
umgengninni í eldhúsinu, og hún var
hreint ekkert mjúk í máli er hún spurði:
»Er Rúna hér?«
»N—e—i,« svaraði Lotta með titrandi
rödd, kafrjóð út undir eyru og í meira
lagi vandræðaleg á svipinn.
$Hvar er hún þá?« spurði frúin í höst-
um róm, og horfði rannsakandi aug-
um á veslings Lottu, sem vissi ekki hvað
hún átti af sér að gera.
»Hún er ekki hérna,« svaraði Lotta
°k‘ reyndi til að láta sem minst bera
á vandræðum sínum.
»Mér sýndist þó ekki betur en að það
væri hún, sem stökk hérna frá kof-
anum rétt áðan,« sagði frúin og horfði
hyrst á Lottu. »Hvert var hún að fara?«
»Hún er ekki hérna,« sagði Lotta aft-
UL og horfði niður fyrir sig. Hún fann
engin önnur orð í eigu sinni, til þess
að svara spurningum frúarinnar.
»Hún er ekki hérna, segirðu,« sagði
frúin með hækkandi rödd. »En hún var
þó hérna. Eða viltu bera á móti því?«
Lotta þagði eins og steinn. Hún vissi
að það var ljótt að segja ósatt, en hún
þorði ekki fyrir sitt eigið borið líf, að
játa það íyrir hinni ströngu frú, að
Rúna væri nýlega farin út í Hólskot.
Þessvegna sá hún þann kostinn vænst-
an að þegja.
»Jæja,« sagði frænka þá. »Nú bíð
ég hér þangað til Rúna kemur aftui',
það verður, spái ég, ekki svo langt þang-
að til.«
Petta var sú versta klípa sem aum-
ingja Lotta hafði nokkru sinni komist í,
því hvernig færi nú ef Rúna og Pési
kæmu blaðskellandi inn svona eins og
þau voru til fara? Lottu sortnaði nærri
því fyrir augum, þegar hún hugsaði til
þess, og það var hún sjálf sem bar
alla ábyrgðina!
Nú voru vissulega góð ráð dýr, en
Lotta var öldungis ráðálaus. Aðeins ef
hún g-æti skotist útí í Hólskot og komið
Rúnu úr strákafötunum!
Frúin var sest á eldhússtólinn, fyrst.
þerraði hún samt af honum með vasa-
klútnum sínum.
»Viljið þér ekki heldur gera svo vel
og setjast inn fyrir?« stamaði Lotta.
En frænka hristi höfuðið neitandi.
Henni sýndist víst ekki öllu vistlegra