Ljósberinn - 01.04.1933, Blaðsíða 6
78
LJOSBERINN
•••••_ A A •••••••
.. ••••••••• ••••«. V ,••••• ••••••••••••••*••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••.>/.••••• •••*•.? W ••••*•' •
&P.............t................................................'.....I.........
SÖGURNAR
HENNAR MÖMMU
••• •::•• h •.. • / Q."
• •••« ^•••••••••**«..««**q*•••••* KjozsQjTuuqiuu skymami. *•••••**£ *••* *••• £*. :* *••••• ••••••••• • ••••
Einu sinni var gæsapabbi og gæsa-
raamma. Þau áttu stóran hóp af fall-
egum ungum.
Litlu gæsarungarnir voru svo glaðir
og ánægðir með lífið. Þedr höfðu engar
áhyggjur. Þeir syntu, köfuðu og léku
sér á breiðri og lygnri ánni.
»Verið þið nú gætnir, góðu ungar,«
sagði gæsamamma, »og haldið ykkur
hérna megin á ánni; um fram alt, stíg-
ið ekki á land hinu megin, því þá kem-
ur ljóti refurinn úr skóginum og tek-
ur ykkur.«
»Ö!« sögðu ungarnir litlu. »Þú skalt
ekki vera hrædd, góða mamma, við skul-
um gæta okkar.«
»Hvernig lítur refurinn út, mamma?«
spurði einn unginn, sem Spakur hét.
»Hann er stór og grimmur náungi,
með langt og mjótt trýni og breiða og
langa rófu. Og svo hefir hann svo skarp-
ar og mjóar tennur, að það fer hroli-
ur um mig við að hugsa um þær.«
»0, ó!« hrópuðu allir ungarnir litlu.
lafhræddir, og hjúfruðu sig upp að
mömmu sinni.
En Spakur gat ekki um annað hugs-
að en refinn.
»Ö, hvað ég hefði gaman af að sjá
refinn,« sagði hann.
öll systkinin ráku upp hljóð, og gæsa-
mamma varð dauðskelkuð og sló hanri
utan undir, og sagði um leið:
»Öskaðu þess ekki, heimskinginn
þinn. Síðast þegar ég sá þennan grimma
ref, þá var hann að borða hann bróð-
ur minn góða.«
»Ö, veslings frændi! En hve það var
illa gert af refinum.«
En Spakur var ekki eins hlýðinn, eins
og hann hefði átt að vera við mömmu
sína. Hann ákvað með sjálfum sér, að
hann skyldi sjá refinn. Það gat varla
verið, að hann væri eins slæmur, eins
og marnma sagði að hann væri. Mamma
er nú líka altaf svo hræddl
»Eg þarf alls ekki að-láta refinn sjá
mig,« sagði hann með sjálfum sér. »Eg
get falið mig á bak við runna og séð,
þegar hann gengur fram hjá.«
Næsta dag, þegar mamma og pabbi
og öll systkinin fengu sér miðdegis-
blund, synti Spakur yfir ána og gekk
inn í skóginn.
»0, hvað hér er yndislegt að vera!
En hve hér eru mörg rauð og góð ber!
Og að sjá, hvernig sólargeislarnir dansa
á grænum mosanum!«
»Alt í einu sér Spakur litli, að lítiö
lamb kemur þjótandi fram hjá runnan-
um, sem hann var í, og hverfur inn í
skóginn.
»Hvers vegna skyldi litla lambið
hlaupa svona hart,« sagði hann og horfði
lengi á eftir því. Svo sneri hann sér
við, til að halda áfram, en honum varö
bilt við, er hann sá, að hann stóð alt
í einu frammi fyrir stóru, ógnandi dýri.
Ö, ó! Þetta var þá refurinn.
Spakur varð svo hræddur og utan
við sig, að honum sýndist allur skógur-
inn hringsnúast í kringum sig.
Augu tófunnar voru eins og glóandi