Ljósberinn - 08.04.1933, Blaðsíða 4
84
LJOSBERINN
þýddi lítið fyrir Soffíu eða aðra að
halda Lottu fram, sem fyrirmyndar-
barni og heppilegri leiksystur fyrir
Rúnu. Þá hafði frúin einnig séð með
eigin augum, hvernig umhorfs var á
heimilinu hennar, og gat því borið um
það af eigin sjón, hversu vel fallið það
var til þess að glæða fegurðarhneigð
barnsins' eða hvetja hana til reglusemi
og hreinlætis. Frú Steinvör • áleit það
hreint og beint háskalegt fyrir Rúnu,
að venja komur sínar á jafn sóðalegt
heimili, eins og Lottu auðsjáanlega var.
Börn, sem að jafnaði ala aldur sinn á
slíkum stöðum, geta átt það á hættu,
að bera þess menjar alla æfi. — En
hvað það var annars gott, að hún fór
þetta sjálf, í stað þess að senda hana
Soffíu!
Frúin hallaði sér aftur á bak í
strástólinn, sem marraði ákaft í und-
an þunga hennar. Hún var áhyggjufull
út af Rúnu litlu, og stundi þungan, þeg-
ar hún hugsaði til þess, hvað blessað-
barnið gat verið kærulítið í vali félaga
sinna. Það var alveg eins og henni
stæði hreint á sama, með hvaða börn-
um hún lék sér. Hún gerði alls engan
mun á snyrtilega klæddum börnum, sem
kunnu að hegða sér, og sóðalegum
krökkum, sem svo að segja enga manna-
siði kunnu. — En við hverju var eigin-
lega að búast? Hvernig var til dæmis
hann faðir hennar, sjálfur sýslumaður-
inn í þessu tilliti? Og hvert átti barn-
inu að bregða, nema beint í ættina?
Aftur stundi frúin þungan. En það
var víst bezt, að hugsa ekki meira um
þetta núna.
Hún leibenn einu sinni út um glugg-
ann, í- þeirri von, að hún sæi eitthvaó
til Lottu. Önei, það bólaði ekkert á
henni ennþá! Hún var ekki alveg eins
fljót að sækja mjólkina, eins og hún
þóttist ætla að verða.
En bíðum annars við! Það mun þó
aldrei vera Rúna litla, sem kemur
þarna með heldur en ekki óburðugan
strákhnokka í eftirdragi?
Frú Steinvör gáir vandlega út um
gluggann. En er þetta hún Rúna? Hvaða
ósköp er að sjá göngulagið barnsins!
Eins og hún hefir þó vandað um við telp-
una, og brýnt það fyrir henni, að temja
sér fagran limaburð! Það er og þvílíkt
að telpan sú arna hafi tekið áminning-
ar hennar til greina! Að sjá þetta!
Þarna skálmar hún áfram, stórstíg og
klunnaleg, vaggandi, kengbogin og bað-
andi út öllum öngum. Og strákurinn!
Ekki er hann betri. En svona er það.
Þetta er látbragðið, sem Rúna litla lærir
af þessum óvöldu krökkum, sem hún
sækist eftir að vera með.
Frænka færir sig frá glugganum, hún
vill ekki láta börnin verða vör við sig —
hún ætlar að vita, hvernig þeim verður
við, er þau sjá hana, þegar þau koma
inn. —
Rétt á eftir er útidyrahurðin opnuð
og ruðst inn í húsið, með hávaða og
skvaldri.
Frú Steinvör kemur fram í eldhúsið
samstundis og Pési vindur sér inn á
gólfið ásamt Rúnu.
Hávaðinn í börnunum breytist skyndi-
lega er þau sjá hver það er, sem stend-
ur andspænis þeim.
Prjónahúfan er komin alveg niður á
nefið á Rúnu, hún gýtur hornauga til
Pésa út undan húfunni, en hann sýguv
ákaft upp í nefið, og þá veit Rúna, að
Pésa er mikið niðri fyrir.
Frúin stendur í sömu sporum, eins
og myndastytta, á eldhúsgólfinu, án
þess að mæla orð. Hún mælir börnin
með augunum frá hvirfli til ilja. Undr-
un og gremja skín úr augnaráðinu,
en börnin óska sér bæði langt í burtu.
Öskir þeirra rætast þó ekki, og er nú
ekki um annað að gera, en að taka því
sem að höndum ber. Frh.