Ljósberinn - 08.04.1933, Blaðsíða 8

88
LJOSBERINN
aðan engil vera með mér, eins og þenn-
an engil á myndinni. Ari sagði hið sama;
kvaðst hann vera maður til að ganga á
gjárbarmi, þótt hún svo væri þrisvar
sinnum dýpri en gjáin á myndinni.
En þarna er iítil stúlka með á mynd-
inni; henni væri nú ef til vill þörf á,
að einhver gætti hennar,« sagði hann
í meðaumkvunarrómi.
»Og þú þarft nú ekki að þykjast mik-
ill,« sagði Birta systir hans. »Ég hefi
aldrei beðið neinn að halda í mig, og
hefi ég þó klifið í sömu klettana og þau
þarna.«
»Uss, þið megið ekki deila!« sagði
þá amma. »Lítið nú á! Pessi mynd minn-
ir mig á nokkuð, sem kom fyrir mig á
barnsialdri. Ég var ekki eins stór þá,
Birta, eins og þú ert núna, en þá átt'
ég einu sinni að fara yfir litlu brúna
yfir lækinn. Hún var þá ekki annao
en lélegir pálmar tveir saman. Þá flugu
nokkrar villigæsir yfir höfði mér. Ég
sökti mér alveg niður í að horfa á þær,
en gleymdi alveg að sjá fótum mínum
forráð. Mér skrikaði fótur, en lenti bara
á annað hnéð, óafvitandi varpaði ég mér
á hina hliðina. Var þetta ekki furðu-
legt? «
»JÚ víst er um það,«- sagði Gunnar,
»en munið þið eftir, þegar ég klifraði
yfir gerðið uppi hjá Sjónarhól. Fjall-
ið er þverbratt, nærri eins og veggur.
Ég ætlaði að sýna Ara, að ég væri hug-
aðri en hann. En fjallið var sleipt og'
ég rann og rann niður eftir. Ég reyndi
að ná tökum á grasverðinum með fingr-
unum; en það kom fyrir ekki. En rétt
í því er ég var kominn fram á þver-
hnýpið, þá varð fyrir mér einstæð eini-
hrísla. Ég lenti beint á henni og hékk
þar fastur. Þá hljóp Ari og sótti Karl
og hann kastaði til mín streng og dró
mig upp. Var það ekki undursamlegt,
að ég skyldi hitta fyrir þessa einstæðu
einihríslu?« spurði Gunnar.
»JÚ, undursamlegt var það,« sagði
amma og ekkert annað.
Pá tók Ari til máls: »Munið þið ekki
eftir þv.í, að ég fór á skauta hérna fram
á víkinni. Mér var leyft að renna mér
þar, ef ég gætti mín fyrir vökinni. En
þegar minst varði, hrasaði ég um ofur-
lítinn kvist í svellinu, sem ekki var
stærri en vísifingurinn á mér. Eg skall
endilangur á grúfu og fékk stóreílis
kúlu á ennið og nefið á mér varð eins
og kartaila. Mig kendi sáran til, en ver
hefði getað farið, því að ég sá, að ég
var ekki nema tvo faðma frá vökinni.
Var það ekki undarlegt líka, að ég
skyldi einmitt lenda á þessum kvisti, til
þess að hann gæti stöðvað mig?«
»Jú, víst er um það,« sagði amma meö
hægð.
Þá tók Birta til máls: »En munið þið
ekki eftir, þegar ég var niðri í sögunar-
myllunni í sumar. Ég stóð þar og hélt
hendinni á trébút, sem átti að fara und-
ir sögina, og mér gleymdist, að mér
væri nokkur hætta búin. En þá kom
fluga og settist á kinnina á mér, svo
að ég kipti að mér hendinni, til að reka
fluguna burtu.«
»Nú, var það svo merkilegt?« spurðu
báðir drengirnir í einu hljóði.
»Jái, víst er um það, því að í sömu
andránni skall siögin á trjástokknum
og fletti honum sundur. Hefði ég ekki
kipt burtu hendinni á því sama augna-
bliki, þá hefði sögin þverskorið hana.
Pað sögðu allir viðstaddir.«
Pá brosti amma gamla og sag'ði: »Nú
eruð þið öll, þrjú saman, búin að segja
mér, hvernig ykkur hafi verið bjargað.
Pað var Guð og englar hans, sem gættu
ykkar. Og nú skiljið þið myndina, ef
til vill, betur en áður.«
PRENTSMIÐJA JöNS HELGASONAR.