Ljósberinn - 15.04.1933, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
91
Saga efiir
irúnu Cámsdöiíur,
v»4uö fyrír

„-L^osbarann”
Frúin Jjrífur óþyrmilega í öxlina á
Pésa. Hatturinn dettur af höfðinu á hon-
um, og skoppar eftir óhreinu gólíinu.
Frú Steinvör gefur Joví ekki gaum, hve
illa fer um fallega hattinn hennar Rúnu.
Hún hristir Pésa og hvessir röddina, svo
að hún lætur í eyrum drengsins eins og
ógnandi [írumugriýr. Frúin segir:
»Hvernig dirfistu, sóðinn Jiinn, að troða
þér í fötin hennar?« —
Aumingja Pési kemur engu orði upp.
Hann getur hvorki varið málstað sinn
eða afsakað athafnir sínar. Hann er
gersamlega orðlaus. Hann hallar undir
flatt og ber höndina fyrir höfuð sér, pví
hann bjóst eins vel við höggi frá hendi
frúarinnar.
»Þú ert pokkapiltur, — ég segi ekki
annað!« heldur frúin áfram, og leggur
áherzlu á orð sín, rrieð [iví að ýta Pésa
fram og aftur um gólfið.
»Þú hefir auðvitað óhreinkað fötin, og
líklega rifið pau líka, — pú mátt skamm-
ast pín!«
Rúna litla hefir horft á pessar aðfarir
frænku sinnar, án pess að hræra legg
•>é lið, né mæla orð af vörum. Óttinn
befir skinið úr augum hennar, og pað
er vissulega með hálfum huga, að hún
Airfist að ávarpa frænku sína.
»Frænka mín!« segir hún með blíðum
bænarróm, »við vorum bara að leika
°kkur í »mömmuleik«. Og svo lánaði ég
bonuin Pésa kjólinn ininn, til pess að
leika ósköp lítið á hana EIlu, pegar við
færðum henni appelsínurnar, sem hann
pabbi gaf mér. Máttum við pað ekki,
frænka?«
Frú Steinvör slepti hendinni af Pésa,
sem hröklaðist snöktandi út í horn, nið-
urlútur og sneypulegur. En pegar hann
heyrði rödd Rúnu litlu, glaðnaði yfir
honum, og hann leit til hennar með að-
dáunaraugum, pví parna stóð hún eins
og hetja frammi fyrir hinni ströngu frú.
Petta líkaði Pésa vel. Svona áttu all-
ar telpur að vera, hugsaði hann með
sér, og Pési var staðráðinn i pví, að ef
hann gifti sig einhvern tíma, pá skyldi
Rúna verða konan hans, og hreint eng-
in önnur! Rúna var fallegasta, dugleg-
asta og bezta teipan, sem liann pekti.
Pési komst að pessari niðurstöðu í einni
svipan, og pá fór hann einnig að hugsa
um, hvernig hann ætt.i að launa henni
hjálpina, og hann ákvað með sjálfum sér,
að gefa Rúnu fallegasta ýsubeinsfuglinn
sinn, og litla bátinn, sem hann fékk í
afmælisgjöf. Betur gat Pési ekki boðið.
Frænka sneri pví næst máli sínu til
Rúnu litlu.
»Máttuð pið pað ekki?« endurtók hún,
og rödd hennar var bæði hörð og háðs-
leg. »En að pú skulir spyrja svona! Pú
hefir pó vanist mannasiðum. Finst pér
pað viðkunnanlegt fyrir pig, sýslumanns-
dótturina, að spóka pig hérna um plássið
í strákafötum? Og það í svona tuskum!«