Ljósberinn - 22.04.1933, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
103
kornakra, móa og gnæfandi ása, er kom-
ist í samjöfnuð við þau gæði Tawast-
lands. Milli Ráján og Vanajavesi getur
þú týnt þér heslihnetur. Mér hefir altaf
fundist kjarninn í þeim betri en hýðið.
Og nú er Tawastland kjarni landsins,
hitt er hýðið. Kjósið hvað sem þér
viljið!«
Þá hló hinn hrausti herforingi og
mælti:
»Nú er nóg komið. Nú er búið að
nefna fyrir mér átta héruð: Tawast-
land, Savolaks, Karelén, Nýjaland, Eig-
inlega Finnland, Áland, Salakúnla,
Austurbotn og svo Lappland, sem ekki
er með héruðum talið af ykkur, enda
heyrir það til fjórum ríkjum. Hvernig
á ég að velja um þessi héruð, þar sem
þau 811 eru talin jafngóð. Ég ætla að
biðja konung að gefa mér eitt sker í
Álandseyjum og þar ætla ég að byggja
mér hús. Svo ætla ég að fá mér húsa-
meistara frá Austurbotni, brauð frá
Nýjalandi, smjörið frá Savalaks, fisk-
inn frá Álandi, eplin frá Eiginlega Finn-
landi, hestinn frá Karelén, línið frá
Tawastlandi, járnið frá Salakúnla, loð-
kápuna mína frá Lapplandi og vini frá
öllum héruðum landsins. Hefi ég nú
ekki valið rétt?«
»Já, það er nú eftir að vita,« svör-
uðu markaðsgestirnir.
Það var liðið langt fram á nótt eftir
undur hlýjan dag — í Helsinki (Hels-
ingfors). Fjöldi karla og kvenna frá
Svíþjóð, Noregi og Danmörku hraðaði
sér til járnbrautarstöðvarinnar. Á járn-
brautarstéttinni stóð löng lest, sem allir
fóru inn í. Blásið var til burtferðar og
iestin brunaði af stað í náttmyrkrinu,
til þess að hún gæti verið stödd inn í
miðju ævintýralandinu, þegar Ijómaði
af degi.
I lestinni voru 500 manns, og nú get-
'ð þið líka fengið að verða samferða.
Við göngum undir gömlum, tröllauknum
trjám og út á angandi engi og bylgj-
andi akra; fram hjá undur fagurri höll,
sern menskur konungssonur gaf einu
sinni K.F.U.M. Blómin ilmuðu og fugl-
arnir sungu, en við horfum undrandi á
þennan mikla skemtigarð. Og þó að við
séum svona mörg saman, þá dreifumst
við algerlega á alla þessa fagurgerðu
vegu og stigu. Hér eru mörg stór og
dýrleg tré, og milli trjákrónanna sjá-
um við furðulegt turnþak, flatt og boga-
dregið á víxl og minnir oss á myndir
frá Kína. Og svo er í raun og veru.
Hér hefir verið bygt tehús með sama
sniði og þeir byggja í Kína; er það sem
lystihús í skemtigarðinum. — Við kom-
um að litlu, en yndislegu stöðuvatni;
liggja þar haglega gerðar hvítar brýr
yfir sundin og dálítil bryggja gengur
fram í vatnið.
Innan skams erum við aftur öll sam-
an komin fyrir utan gamla hliðið, þar
sem ekið er inn í höllina. Þarna hl.jóm-
ar sálmasöngur í fögrum furulundi. Og
þið munuð brátt finna, að þið eruð í
skemtiför sunuudagaskóla.
Nú koma vagnar og okkur er ekið
úr ævintýraheiminum og inn í heim
sögunnar. Við komum til Vébjarga (Vi-
puri á finsku).
Fyrst komum við inn í stórt og prýði-
legt gistihús og setjum að dýrlegum
snæðingi. Já, það reynist satt að vera,
sem markaðsgestirnir sögðu um landið
sitt. Alt er í bezta lagi: Smjör, ostur,
lax og brauð.
Þegar við svo aftur stígum fótum út
á götuna, þá sjáum við, að við erum
í gamalli borg, því að göturnar eru
lagðar hnullungsgrjóti, sem tekið hefir
verið niðri á söndunum, og gangstétt-
irnar sömuleiðis, þar sem þær annars
nokkrar eru. En þótt göturnar séu gaml-
ar, þá fylgjast vagnarnir fyllilega með
tímanum; því að úti fyrir gistihúsinu