Ljósberinn - 06.05.1933, Blaðsíða 8

112
LJÖSBERINN
þú verðir látin 'liggja í rúminu alfrísk,«
sagði Soffía einarðlega. »Heldurðu að
hann pabbi þinn láti annað eins við-
gangast?«
»Nei — ekki hann pabbi —,« sagði
Rúna og rendi angurværum augum á
myndina af föður sínum, sem stóð á
borðinu við hliðina á rúminu.
»Vittu til, barnið gott,« tók Soffía
aftur til máls. »Þetta lagast alt saman.«
Frh.
Glóðir elds.
»Mér er rétt sama, hvað þú segir,
en ég veit, að hann er ekkert annað en
hræsnari og rógberi. Hann hefir nýlega
rægt mig við kennarann, það er ég alveg
viss um. Það getur enginn annar verið
en hann, sem hefir gert það, og þá hef-
ir hann auðvitað gert það til þess, að
koma sjálfum sér í mjúkinn hjá kenn-
aranum, svo litið yrði á hann eins og
einhverja dygða-fyrirmynd. En bíddu
við, karl minn, þú skalt fá að bæta
fyrir það og meira til!«
»Hvernig dirfist þú að segja annað
eins og þetta, Albert?« sagði skólabróð-
ir lians, sem þetta var sagt við. »Eg
er alveg viss um það, að hann hefir
aldrei gert þér neitt til miska. öllum
þykir vænt um Edvarð, nema þér ein-
um.«
»Jæja, svo þú heldur hans taum?«
sagði þá Albert. »En ég skal segja þér,
að ég þekki hann betur en þú, því að
hann á heima í nágrenni við okkur.
Hann hangir yfir bókunum hverja ein-
ustu stund, sem hann er ekki í skólan-
um, og það gerir hann til þess eins,
að koma sér inn undir hjá kennurun-
um, og til þess, að verða talinn beztur
allra í bekknum.«
»Nú, jæja, þér er líka frjálst að fara
að eins og hann,« svaraði hinn bros-
andi. »En iðni Edvarðs við lesturinn
er ekki eingöngu til þess, að koma sér
inn undir hjá kennurunum, það get ég
fullvissað þig um. Ég hefi aldrei orðið
var við neitt stærilæti hjá honum, og
hann hefir oftsinnis hjálpað mér við
námsgreinar mínar, þegar ég hefi átt
erfitt með að skilja þær. Heldur þú, að
hann mundi gera það, ef hann hugsaði
mest um að bera af öllum í kunnáttu?
Því trúi ég ekki.«
»Þú mátt hafa hvaða álit á honum,
sem þú vilt, fyrir mér,« sagði Albert
þá, er hann gat ekki hrakið orð skóla-
bróður síns. »Ég hata hann, hræsnar-
ann þann arna. Hann hagar sér að öllu,
eins og hann sé sonur auðugasta bónd-
ans í sveitinni, og þó er faðir hans ekki
annað en blásnauður verkamaður.«
»Svo-o, er það þarna, sem skórinn
kreppir?« sagði þá félagi hans. »Þú ætl-
ast til að Edvarð krjúpi á kné fyrir
þér og biðji um vináttu þína, eins og
beiningamaður, af því að þú ert son-
ur hins auðuga nábúa hans. En þá
reiknar þú áreiðanlega rangt. Hann er
ekki þannig gerður. IJann veit hver
hann er og hvað hanni getur, og hann
hefir enga þörf fyrir auðugan vin. Hann
er líklegur til að geta rutt sér braut
í lífinu, enda segir kennarinn það um
hann.«
»0-ho, ég sé ykkur nú báða í gegn,
þig og hann,« sagði Albert litverpur í
framan af reiði, »hann hefir fengið þig
til að segja þetta, betlikindin sú arna!«
Drengirnir voru á heimleið úr skól-
anum, með skólatöskurnar sínar undir
hendinni, er þetta samtal fór fram, og
veittu því ekki athygli, að hár og grann-
ur piltur gekk rétt á eftir þeim og hafði
heyrt það, sem þeim fór á milli. Hann
var fremur fátæklega, en að öðru leyti
mjög snyrtilega klæddur og hreinleg-