Ljósberinn - 13.05.1933, Blaðsíða 3

123
LJÖSBERINN
Oaga eftir
GuíScúnu StúMottúV,
vtkub fy»-í r*^_
evan n
Rúna lagðist út af, sneri sér.til veggj-
ar og breiddi sængina upp yfir höfuð.
»Góða nótt, ^Soffía,* sagði hún. »Þú
skalt segja mér sögurnar seinna. Eg
ætla að fara að sofa núna.«
»Góða nótt, Rúna mín,« svaraði Soffía
blíðlega og kysti á vangann á Rúnu litlu.
Soffía settisl svo við gluggann með
handavinnu sína, en hún horfði nú
reyndar meira út á götuna heldur en á
það, sem hún var að sauma.
Það bar sjaldnast margt fyrir augun,
allra sízt í nánd' við sýslumannshúsið,
sem stóð álengdar og eitt sér uppi und-
ir-hlíðinni, því var það ofurlítil tilbreyt-
ing er verkafólkið sem kom frá vinnu
sinni, gekk fram hjá húsinu, og á það
var Soffía einmitt að horfa. Þarna komu
ungar stúlkur í smáhópum eða tvær
saman, sólbrendar og sveittar eftir strit-
ið í fiskvinnunni, þær löbbuðu leiðar
sinnar masandi og hlæjandi, og gáfu
sýslumannshúsinu hornauga um leið og
þer gengu fram hjá því. Nokkrar þeirra
kinkuðu kollunum upp í gluggann til
Soffíu, og hún gerði þá slíkt hið sama
í kveðjuskyni.
Rosknari konurnar fóru sér hægar.
Göngulag þeirra bar þess vottinn að 'erf-
iðisdagur var að kveldi kominn. Börnin
stukku hlæjaridi eftir tunnugjörðum eða
knöttum, sem þau köstuðu á undan sér.
Ömur af glaðværum röddum bárust inn
um hálfopinn gluggann. til Soffíu, en
þejr þögnuðu von bráðar og gatan varð
aftur auð. ,
Þýður kvöldblær bærðist við .glugg-
ann, hann minti Soffíu á vögguljóð sem
móðir kveður við barn sitt, svo ljúfur
var hann og hljómþýður.
Haf og hauður hvíldi á örmum kveld-
roðans. Svo langt sem augað eygði lék
hann á bárum hafsins og litaði fjöllin
fagurrauð.
Frá sér numin horfði Soffía á feg-
urðarljóma hinnar hnignandi sólar, en
viðkvæmni og óskiljanlegur söknuður
tók að bæra á sér í brjósti hennar.
Því hvað voru þessir kveðjugeislar sól-
arinnar annað en andvörp hins deyj-
a,ndi dags? Andvörp sem mintu hana
öllu framar á hennar eigið hinsta æfi-
kvöld!
Hljótt var nú prðið úti og inni. Það
var oftast þögult í, sýslumannshúsinu.
Þegjandalegur deyfðarblær hvíldi
venjulega yfir því. Likt og frosthéla
varnar sólargeislunum að skína inn um
gluggana í hýbýli manna, drunginn
burtu sérhverjum gleðigeisla á heimili
sýslumannsins.
Hversvegna var þv.í þannig varið?
Soffía hvíldi höndur í kjöltu sér og.
íhugaði þessa spurningu. Ekki var
það fátæktin sem var ánægjunni til fyr-
irstöðu í sýslumannshúsjnu! .
Allsnægtir voru þar og þægindi, hvar
sem litið var.
Soffía starði í gaupnir sér hljóð og