Ljósberinn - 13.05.1933, Blaðsíða 7
LJÖSBERINJN
127
ið alveg að rúðunni. En rétt í því skrik-
ar honum fótur í krapinu á hallancli
þekjunni; hann dettur og rekur olnbog-
ann inn um eina smárúðuna í glugg-
anum hans Jóhansens. Óðar en varði er
Jóhansen kominn að glugganum. »Hvað
í ósköpunum —!« En er hann sér að
rúðan er brotin, þá segir hann: »Nú
er ég alveg' grallaralaus! í>að eru auð-
vitað Gyðingastrákahnokkarnif uppi á
kvistinum, sem eru að stríða okkur með
þessu, af því að við höldum jól að hætti
kristinna manna. En þeir skulu fá fyrir
ferðina!« Ha,nn lauk upp glugganum, en
drengirnir voru þá fyrir löngu farnir
og búnir að fela sig á bak við sorp-
kassann.
Mínútu síðar var Jóhansen kominn
niður í garðinn með rafmagnsvasaljós-
ið sitt í hendinni. Hann þekti fylgsn-
ið strákanna og' dró þaðan út synda-
selina, styrkri hendi.
»Nú, svo það eruð þið! Já, fór ekki
eins og mig grunaði! En bíðið þið bara
við! — —; - Hann var hræðilegur >.
málrómnum.
Dreng'irnir urðu náfölir af hræðslu.
»Fyrirgefið, það var Davíð - hann
gat ekki að því gert,« sagði Móses titr-
andi rómi.
»Nú, svo hann gat ekki gert við því.«
»Nei, hann rann til.«
i »Hann rann! Nú, .og svo þeyttist
steinninn af sjálfum sér upp hingað?«
sagði Jóhansen og hló ógurlega.
»Hann hafði engan stein.«
»Hvað var það þá, sem þeyttist gegn-
um rúðuna?« '
»Það var olngboginn á honum.«
»Nei, hvað ertu að segja?«
»Jú, það var, við stóðum þarna uppi
á þakinu,« sagði Móses lafhræddur, því
að það var víst ókurteisi í meira lagi
að reka nefið í rúðu hjá öðru fólki.
»Hvað segirðu? Stóðuð þið þarna
uppi?«
Þeir kinkuðu kolli við því.
Og nú varð stundarþögn.
Manninn stóra fór að gruna hvernig í
öllu mundi liggja.
»Jæja — farið þið þá upp! Eg er ekki
reiður. Og þið skuluð sleppa hjá að
borga rúðuna.«
»Við þökkum!« Og þeir bræður löhb-
uðu sneyptir upp stigann.
En áður en þeir væri komnir upp á
þriðja loft, þá heyrðu þeir kallað fyrir
neðan lágri röddu;
»Strákar!«
»Já!«
»Þið hafið víst ekkert jólatré? Vilj-
ið þið ekki koma inn.fyrir og sjá jóla-
tréð okkar?«
Þeir stokkroðnuðu út undir eyru og
litlu síðar gengu þeir inn í ævintýra-
stofuna; járnsmiðurinn leiddi þá sinn
við hvora hönd' allur í einu brosi.
»Það eru þeir Móses og Davíð, það
voru þeir sem drápu á rúðuna hjá okk-
ur,« sagði hann í gamni við konu sína.
»Komið hingað og bjóðið gott kvöld,«
sagði járnsmiðurinn við barnahópinn
sinn, sem stóð í kring og var dálítið
hávær; þau voru að rífast út af ein-
hverju leikfangi; móðir þeirra hafði
reynt að koma sáttum á, en þau vildu
eigi láta sig; en nú gerðu þau eins og
pabbi þeirra beiddi.
Aðkomudrengirnir horfðu nú stund-
arkorn á tréið, en síðan brugðu þeir sér
út í stofuhornin og svipuðust um.
»Að hverju eruð þið að gá?« spurði
húsmóðirin.
»Við erum að gá að Jesú,« sögðu þeir
hljóðlega, »Davíð hafði aldrei nefnt það
nafn fyrri.
»Er hann ekki hérna?« Nú var hljótt
í stofunni, öll börnin hlýddu til.
Mamma þeirra þagði litla stund, en
sagði síðan: »Jesú, hann er hérna, þú
getur bara ekki séð hann; en hann er
hérna inni.«